🔰 منشاء شش گانه گناهان

🔰 منشاء شش‌گانه گناهان
شرح حدیثی از مرحوم آیت‌الله آقامجتبی تهرانی؛


🔻 متن حدیث:

💠 روِیَ عَنِ الصَّادِقِ (عَلَیهِ السَّلَامُ) قَالَ:
إِنَّ أَوَّلَ مَا عُصِیَ اللَّهُ بِهِ سِتٌّ ؛ حُبُّ الدُّنْیَا وَ حُبُّ الرِّئَاسَةِ وَ حُبُّ الطَّعَامِ وَ حُبُّ النِّسَاءِ وَ حُبُّ النَّوْمِ وَ حُبُّ الرَّاحَةِ.[1]


🔻 شرح حدیث:
درروایتی از امام صادق(صلوات الله علیه) منقول است که حضرت فرمودند: #سرآمد اموری که موجب می‏شود انسان از فرمان الهی سرپیچی کند و نسبت به خداوند ‌گناه وعصیان کند، شش مورد است. یعنی این شش مورد سرآمد هستند؛ نه این که موارد دیگر موجبِ گناه نمی‌شود. اینها غالباً‌ سرآمد هستند. گناهانی که از انسان سر می‏زند، ‌منشأش غالباً یکی از اینها است.

1⃣ حبّ الدنیا؛
پول #دوستی_موجب می‏شود که نه حرام سرش بشود نه حلال. لذا موجب عصیان می شود. دو نوع گناه داریم که یکی از آنها ترک واجب است؛ خودِ ترک واجب هم گناه است. پول دوستی منشأ گناه می‏شود.


2⃣ حبّ الرئاسة؛
جاه طلبی، ‌#ریاست_طلبی. این هم منشأ گناهان و معاصی دیگر می‏شود.

3⃣ حبّ الطعام؛
«ابن البطن»، یعنی کسانی که به #اسارت_شکم می‏روند. این هم منشأ گناهان بعدی می‏شود.

4⃣ حبّ النساء؛
منظور «ابن الفرج» است. مراد از حبّ النساء ؛ #شهوت_جنسی است.
از آن طرف، حبّ الطعام‌ به تعبیر ما شهوت بطنی و شکم پرستی است، از این طرف هم شهوت جنسی را مطرح می‏فرماید که از این دو تعبیر می‏شود به «ابن البطن و الفرج». اینها اسیرند و به اسارت شکم و شهوت جنسی‏شان درآمده‌اند و این خود منشأ گناه می شود.

5⃣ حبّ النوم؛‌
یعنی کسانی که خیلی مقیّدند به #خوابیدن. اینها هم به معصیت می‏افتند. یک سنخ معاصی هست که ‌منشأش حبّ نوم و خواب است. صبح نماز صبحش قضا می‏شود، برای چه؟ چون می‌خواهد بخوابد.

6⃣ حب الراحة؛
یعنی #راحت_طلبی. این هم منشأ یک سنخ از معاصی است.


🔹 یک رشته ای وجود دارد که همه این شش مورد را به هم پیوسته می‏کند و آن «حُبّ» است. «حبّ الدنیا»،‌ «حبّ الرئاسة»‌،‌ «حبّ الطعام»،‌ «حبّ النساء»، ‌»حبّ النوم»،‌ «حبّ الراحة». همه اینها مثل دانه‏های تسبیحی در یک نخ هستند و آن نخ تسبیح،
همین «حبّ دنیا و امور مادّی» است.
لذا همه اینها مربوط به هم هستند. متعلّق به این #عالم_مادّه است که انسان را به گناه می‏کشاند که اگر این نباشد، هیچ وقت گناه سر نمی‏زند و ‌واجب هم ترک نمی‏شود.[2]


[1]. بحارالانوار، ج70 ، ص 60
[2]. یکشنبه: 30 آبان 89؛ 14 ذی الحجّه 1431؛ مسجد جامع بازار تهران