دل دل کنی برای کاری و نتوانی،مثل این میماند که کسی راه گل

دل دل کنی برای کاری و نتوانی،مثل این میماند که کسی راه گلویت را بسته باشد
یا پا جلوی پایت بگذارد و راهت را سد کند...
مثلا من....
می آیم بنویسم میرود....
میروم....می آید...
چه بد حالم....
چه بد بود و نبودت...
وقتی الهام شعر هایت را گم کنی...
انگار خودت را گم کرده ای...
تا بخواهی خودت را از سلول به سلول کسی بیرون بکشی....
چیزی از تو نمی ماند،جز ته مانده های نفسی که اسمش را هم بریده بریده میگوید....
چه برسد به زندگی....
شاید هم قشنگ ترش این باشد که بمانی و لحظه به لحظه با حس حضور پر از نبود کسی بزرگ شوی...
قد بکشی و عاشقی کنی....
شب ها هم سرت را به روی بالش خودت بگذاری و دست هایت را به پهنای دنیا باز کنی وچیزی جز سرمای ملافه ها حس نکنی...
و ستاره های بی فروغ سقف اتاقت را به جای نفس هایش شمارش کنی. و بخوابی....
بخوابی و نفس به نفس عطر تنش بپیچد در سلول های خاکستری مغزت...رنگ بدهد به آنها....بشوند آبی...درست رنگ پیرهنت....
اینطور بهتر است....
پیدا کردن یک نفر بهتر از گم شدن دو نفر است.....
من تو را گم کنم انگار خودم را گم کرده ام....
اما تو را که پیدا کنم....یعنی در بهت ناباوری نبود خودم،خودم را پیدا کرده ام....
.