محاسبه سن جهان از طریق مطالعه انبساط امکان پذیر است، زیرا

محاسبه سن #جهان از طریق مطالعه انبساط امکان پذیر است، زیرا با در دست داشتن میزان #انبساط می توان به زمانی در تاریخ جهان بازگشت که تمام کهکشان ها در نقطه ای متمرکز بوده اند. ما این زمان را اصطلاحا آغاز جهان می نامیم.
بنابراین، زمان بین آغاز تا حال عبارت است از سن جهان، ولی برای حل کامل مسئله، نخست باید از هندسه جهان آگاه شد و بعد معادله های لازم را در روابط بین #کیهان شناسی و ویژگی های جهان به کار برد. از آنجا که هر مدل کیهان شناختی جواب مخصوص خود را دارد، لذا یافتن دقیق سن از این طریق عملی نیست، زیرا نخست باید صحت یکی از این نظریات اثبات شود. مدل اقلیدسی جهان که به فضای مسطح اعتقاد دارد، ساده ترین مدل هاست.
با محاسبه سن به مبنای آن، به عددی در حدود ۱۱ میلیارد سال می رسیم.با توجه به اینکه سن زمین حدود ۴ تا ۵ میلیارد سال و سن منظومه شمسی که از اندازه گیری سن شهاب ستگ ها عملی شده حدود ۴٫۶ میلیارد سال است، می توان اعتقاد داشت که سن کل جهان نیز نمی تواند بیشتر از ۱۱ میلیارد سال باشد.با وجود اینکه مقدار فوق برای سن جهان معقولانه به نظر می رسد ولی در محاسبه سن پیرترین ستارگان کهکشان راه شیری به مقادیر بین ۱۲ تا ۱۵ میلیارد سال می رسیم.
برای رفع این تناقض، چند احتمال می توان پیش کشید:
نخست اینکه هندسه جهان را غیر اقلیدسی بدانیم. محاسبه سن جهان بر مبنای هندسه های غیر اقلیدسی، رسیدن به مقادیر بیشتر از ۱۵ میلیارد سال را ممکن می سازد.دوم اینکه فرض کنیم محاسبه سن ستارگان پیر کهکشان خودمان همراه با اشتباه بوده و سن واقعی آن ها کمتر از مقادیر به دست آمده است.
سومین فرض این است که منشا جهان از یک نقطه نیست و شکل عمومی آن از یک نوسان پیروی می کند. یعنی جهان متناوبا در حال انبساط و انقباض است و زندگی امروزی ما تصادفا در مرحله انبساط ان قرار گرفته است. در این صورت، طی انقباض و انبساط (که فرض می شود حجم جهان در حال انقباض، زیاد کوچک تر از حجم جهان فعلی نیست) ستارگانی می توان یافت که سنشان خیلی بیشتر از عمر یک انقباض یا جهان تاریخ نامحدودی دارد و به موازات دور شدن کهکشان ها از هم، کهکشان های دیگری برای پر کردن فضای خالی آن ها پدید می آیند.
.
منبع: Sarisky.ir
.
صفحه دوم مارو هم دنبال کنید