پس از آفرینش آدم ،خدا گفت به او:

پس از آفرینش آدم ،خدا گفت به او:

نازنینم آدم،با تو رازی دارم،اندکی پیشتر آی.

آدم آرام و نجیب آمد پیش،زیر چشمی به خدا می نگریست؛محو لبخند غم آلود خدا،دلش انگار گریست.

نازنینم آدم،(قطره ای اشک ز چشمان خداوند چکید)یاد من باش که بس تنهایم.بغض آدم ترکید،گونه هایش لرزید ،وبه خدا گفت:

من به اندازه ی.......من به اندازه ی گل های بهشت........نه.......به اندازه ی عرش.......نه ........نه،........من به اندازه ی تنهاییت ای هستی من ؛دوستدارت هستم.

آدم کوله اش را برداشت.خسته و سخت قدم برمی داشت،راهی ظلمت پرشور زمین.طفلکی بنده غمگین،آدم؛در میان لحظه ی جانکاه هبوط،باز از خدا شنید که گفت:

نازنینم آدم،نه به اندازه ی تنهایی من،نه به اندازه عرش،نه به اندازه ی گل های بهشت.. که به اندازه ی یک دانهی گندم فقط یادم باش.

نازنینم آدم،نبری از یادم

دیگــــــــر بانوی هیچ قصه ای نخــــــواهم شد !
کـــــــــه این بــــــــانو خود قصه ها دارد..

http://line.me/ti/p/%40hbl3895c