در آسمان عشق من

در آسمان عشق من
نوری نمیتابد چرا
یک شب ز رنج زندگی
چشمم نمیخوابد چرا
من تک درخت صحرای دردم
بی برگ و بار افتاده ام
در چشم تنگ دنیا دریغا
بی اعتبار افتاده ام
در سایه ی من هرگز نخفته
یک رهگذار خسته ای
چون قطره اشکی
گویی زچشم این روزگار افتاده ام

شمعی که بی پروانه شد
باید که خود تنها بسوزد
مجنون دشت بی کسی
باید که بی لیلا بسوزد
دل را اگر عشقی رسد
باید که با محنت بسازد
خرمن چو در آتش فِتَد
باید که بی پروا بسوزد
آن شمع بی پروا منم ، من
مجنون بی لیلا منم ، من
طوفان عشقی سرکَشم
وان خرمن آتش گرفته
در گوشه ی صحرا منم ، من
دودی ندارد آتشم .

در آسمان عشق من
نوری نمیتابد چرا
یک شب ز رنج زندگی
چشمم نمیخوابد چرا
من تک درخت صحرای دردم
بی برگ و بار افتاده ام
در چشم تنگ دنیا دریغا
بی اعتبار افتاده ام
در سایه ی من هرگز نخفته
یک رهگذار خسته ای
چون قطره اشکی
گویی زچشم این روزگار افتاده ام