لامُروّت ، شانه هایت دردِ بی درمانِ کیست؟

لامُروّت ، شانه هایت دردِ بی درمانِ کیست؟
چشمهایِ لوطی ات ، در خلوتِ دُکانِ کیست؟

پُرسشی دارم ، که میدانی و پنهان میکنی
بر تنت عطرِ دوسیب ، از مَحفلِ قلیان کیست؟
‌
بوسهٔ آغشته ات دستِ که را لَک می کند؟
رَدِ پایِ کوچکت ، این بار بر ایوانِ کیست؟

چاییِ پُر رنگِ بعد از ظهرها را یادت ست؟
حال لیوانِ شرابت ، جُفت با لیوانِ کیست؟
.
نازنین ، هَذیانِ همسایه شبیه اسمِ توست
نام تو در خوابهای بی سر و سامانِ کیست؟

گفته بودی یک شروعِ تازه میخواهی ، ولی
خوب میدانی شروعِ تازه ات ، پایانِ کیست!