اهل آرامش که شدی، آرام آرام درک می کنی،

اهل آرامش که شدی، آرام آرام درک می کنی،
که ساکنین این وادی، همه عاشق به هم و اهل همدلی اند.

اهل آرامش که شدی، از گذشته به آرامی عبور می کنی، و روح و روانت را با ناملایمات قدیمی آزرده نمی کنی.

دیگر ذهن و فکرت را در آینده به پرواز در نمی آوری تا کبوتر جانت، به تیر اضطراب و ترس از آینده، زمینگیر نشود.

اهل آرامش که شدی یاد می گیری که دوست داشتن، بی نیاز از دلیل و محتاج دل است .
از شرارت، کینه، مکر و حسادت، دلت را تهی و مهیای جذب انوار الهی می سازی.

اهل آرامش که شدی، از غم های مردم متاثر
و با شادی هایشان مسرور می شوی ،
شاد کردن دیگران، از شاد بودن خودت برایت دلپذیرتر می شود.

و در نهایت کسی که اهل آرامش دل باشد ،
به راحتی نمی رنجد و نمی رنجاند ...


@,,,,D