« عزیزترینم،

« عزیزترینم،
تردیدی ندارم که دوباره دچارِ جنون شده‌ام. احساس می‌کنم که نمی‌توانیم
یکی دیگر از این دوره‌های وحشتناک را از سر بگذرانیم؛ و این بار بهبودی
نخواهم یافت. شروع به شنیدنِ صداهایی کرده‌ام و نمی‌توانم تمرکز کنم؛
بنابراین کاری را می‌کنم که به گمانم بهترین کارِ ممکن است.
بهترین شادیِ ممکن را تو در اختیارم گذاشته‌ای. هرآنچه می‌توان بود،
برایم بوده‌ای. می‌دانم که دارم زندگی‌ات را تباه می‌کنم، می‌دانم که
بدون من می‌توانی کار کنی؛ و می‌دانم که خواهی کرد. می‌دانم.
گمان نمی‌کنم تا پیش از آغازِ این بیماریِ وحشتناک، هیچ دو نفری
نمی‌توانستند از این شادتر باشند. بیش از این توانِ مبارزه ندارم.
می‌بینی؟ حتی نمی‌توانم این را هم درست بنویسم. نمی‌توانم چیزی بخوانم.
می‌خواهم بگویم همه‌ی شادیِ زندگی‌ام را مدیونِ توأم. تو با همه‌چیزِ من
ساخته‌ای و به طرزی باورنکردنی نسبت به من مهربان بوده‌ای. همه‌چیز
جز اطمینان به نیکیِ تو، مرا ترک گفته ‌است. دیگر نمی‌توانم به تباه کردنِ
زندگی‌ات ادامه دهم. گمان نمی‌کنم هیچ دو نفری بتوانند آنقدر که ما شاد
بوده‌ایم، شاد باشند.»

★نامه خودکشی (29مارس 1941)

- 𝑉𝑖𝑟𝑔𝑖𝑛𝑎 𝑊𝑜𝑜𝑙𝑓 🪽
.
.
.
★ - #text 🗝🩵 #mood
★ - @eunjeongii18