بسم الله الرحمن الرحيم
بسم الله الرحمن الرحيم
پاسخ قسمت اول :
مزاح و طنز مناسب، با شوخیهای سبک و بی جا متفاوت است و اساساً شوخی های بی جا، عقل را زایل میگرداند و چه بسا اختلاف و دلخوری و نیز پیش آورد؛ و گاه شوخی در قالب مسخره کردن و حتی افتراهای بسیار سنگین به دیگران بیان میگردد که همه از گناهان کبیره میباشند.
در اسلام عزیز، سخن گفتن، چارچوب هایی دارد که سبب حفظ حرمت و شخصیت گوینده و نیز حفظ حقوق دیگران میگردد و شوخی نیز از این چارچوبها خارج نمیباشد.
چارچوب و حدود شوخی این نیست که دیگر در آن، رعایت حق و حقوق - حلال و حرام - ادب و احترام الزامی نباشد. چنان که پیامبر اکرم صلوات الله علیه و آله فرمودند:إِنّى أَمزَحُ وَ لا أَقولُ إِلاّ حَقّا - من مزاح مىكنم، اما جز حق نمىگويم.(شرح نهج البلاغه - ابن ابی الحدید، ج6، ص330)
اصل شوخی، اگر متین باشد، اگر بی تربیتی و بیادبی نباشد، اگر اهانت به دیگران نباشد، نه تنها خوب، بلکه لازم است؛ چنان که پیامبر اکرم صلوات الله علیه و آله فرمود: اَلْمُؤْمِنُ دَعِبٌ لَعِبٌ وَ اَلْمُنَافِقُ قَطِبٌ غَضِبٌ - مؤمن شوخ طبع ومزاح است ومنافق اخمو و ترش روست. (تحف العقول، جلد 1، ص 49)
تمسخر و تحقیر دیگران، چه به صورت جدی یا در قالب شوخی؛ ونیز افترا و تهمت به دیگران، چه جدی و چه در شوخی، ریشهها و البته اهداف متفاوتی دارند؛ از جمله:
ریشههای نفسانی : کوچک کردن دیگران که بیشتر با مسخره کردن آنها مسخره کردن لباس، لهجه، آداب و ریشه در نفسانیاتی چون: حسد، حرص، خود کمبینی و ... دارد که خداوند سبحان به شدت از آن نهی نموده است و مرتکبان آن را ظالم توصیف نموده است:
يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا يَسْخَرْ قَوْمٌ مِنْ قَوْمٍ عَسَى أَنْ يَكُونُوا خَيْرًا مِنْهُمْ وَلَا نِسَاءٌ مِنْ نِسَاءٍ عَسَى أَنْ يَكُنَّ خَيْرًا مِنْهُنَّ وَلَا تَلْمِزُوا أَنْفُسَكُمْ وَلَا تَنَابَزُوا بِالْأَلْقَابِ بِئْسَ الِاسْمُ الْفُسُوقُ بَعْدَ الْإِيمَانِ وَمَنْ لَمْ يَتُبْ فَأُولَئِكَ هُمُ الظَّالِمُونَ - ای كسانی كه ايمان آورده ايد نبايد گروهی از مردان شما گروه ديگر را استهزا كنند، شايد آنها از اينها بهتر باشند، و نه زنانی از زنان ديگر شايد آنان بهتر از اينان باشند، و يكديگر را مورد طعن و عيبجوئی قرار ندهيد، و با القاب زشت و ناپسند ياد نكنيد، بسيار بد است كه بر كسی بعد از ايمان نام كفر بگذاريد، و آنها كه توبه نكنند ظالم و ستمگرند.(سوره حجرات آیه 12)(ادامه دارد...)
پاسخ قسمت اول :
مزاح و طنز مناسب، با شوخیهای سبک و بی جا متفاوت است و اساساً شوخی های بی جا، عقل را زایل میگرداند و چه بسا اختلاف و دلخوری و نیز پیش آورد؛ و گاه شوخی در قالب مسخره کردن و حتی افتراهای بسیار سنگین به دیگران بیان میگردد که همه از گناهان کبیره میباشند.
در اسلام عزیز، سخن گفتن، چارچوب هایی دارد که سبب حفظ حرمت و شخصیت گوینده و نیز حفظ حقوق دیگران میگردد و شوخی نیز از این چارچوبها خارج نمیباشد.
چارچوب و حدود شوخی این نیست که دیگر در آن، رعایت حق و حقوق - حلال و حرام - ادب و احترام الزامی نباشد. چنان که پیامبر اکرم صلوات الله علیه و آله فرمودند:إِنّى أَمزَحُ وَ لا أَقولُ إِلاّ حَقّا - من مزاح مىكنم، اما جز حق نمىگويم.(شرح نهج البلاغه - ابن ابی الحدید، ج6، ص330)
اصل شوخی، اگر متین باشد، اگر بی تربیتی و بیادبی نباشد، اگر اهانت به دیگران نباشد، نه تنها خوب، بلکه لازم است؛ چنان که پیامبر اکرم صلوات الله علیه و آله فرمود: اَلْمُؤْمِنُ دَعِبٌ لَعِبٌ وَ اَلْمُنَافِقُ قَطِبٌ غَضِبٌ - مؤمن شوخ طبع ومزاح است ومنافق اخمو و ترش روست. (تحف العقول، جلد 1، ص 49)
تمسخر و تحقیر دیگران، چه به صورت جدی یا در قالب شوخی؛ ونیز افترا و تهمت به دیگران، چه جدی و چه در شوخی، ریشهها و البته اهداف متفاوتی دارند؛ از جمله:
ریشههای نفسانی : کوچک کردن دیگران که بیشتر با مسخره کردن آنها مسخره کردن لباس، لهجه، آداب و ریشه در نفسانیاتی چون: حسد، حرص، خود کمبینی و ... دارد که خداوند سبحان به شدت از آن نهی نموده است و مرتکبان آن را ظالم توصیف نموده است:
يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا يَسْخَرْ قَوْمٌ مِنْ قَوْمٍ عَسَى أَنْ يَكُونُوا خَيْرًا مِنْهُمْ وَلَا نِسَاءٌ مِنْ نِسَاءٍ عَسَى أَنْ يَكُنَّ خَيْرًا مِنْهُنَّ وَلَا تَلْمِزُوا أَنْفُسَكُمْ وَلَا تَنَابَزُوا بِالْأَلْقَابِ بِئْسَ الِاسْمُ الْفُسُوقُ بَعْدَ الْإِيمَانِ وَمَنْ لَمْ يَتُبْ فَأُولَئِكَ هُمُ الظَّالِمُونَ - ای كسانی كه ايمان آورده ايد نبايد گروهی از مردان شما گروه ديگر را استهزا كنند، شايد آنها از اينها بهتر باشند، و نه زنانی از زنان ديگر شايد آنان بهتر از اينان باشند، و يكديگر را مورد طعن و عيبجوئی قرار ندهيد، و با القاب زشت و ناپسند ياد نكنيد، بسيار بد است كه بر كسی بعد از ايمان نام كفر بگذاريد، و آنها كه توبه نكنند ظالم و ستمگرند.(سوره حجرات آیه 12)(ادامه دارد...)
۵۳۷
۱۲ اردیبهشت ۱۴۰۳
دیدگاه ها
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.