داستان کوتاه به نام بن بست

گاهی وقت ها.. در اوج داشتن همه چیز، انگار بی چیز هستیم!

ناراضی و کلافه.. هیچ چیز قابلیت دادن شادی به روح و قلب هامون نداره..

زندگی به شدت باهامون میجنگه و تحقیرمون میکنه!

ما خسته میشیم.. ما میفتیم.. ما زخمی میشیم.. روح زخم خوردمون عذاب میکشه و سعی میکنه وضعیت رو تغییر بده اما این اجازه رو بهش نمیدن.. هر راهی که امتحان میکنه، تهش به جایی میرسه که ما بهش میگیم"بن بست!"

دیگه امیدی براش نمیمونه و بی تفاوت میشه!

دیگه برامون مهم نیست فردا چه اتفاقی بیفته..

در اوج تاریکی و مصیبت.. اوج تنهایی.. وقتی همه خسته شدن و تنهامون گذاشتن.. وقتی نسبت به هیچ چیز احساس هیجان نداریم، کسی سر راهمون قرار میگیره..

قلبی که دورش پر زبری و سختی هست رو برامون صیقل میده تا دیگه آسیب نبینیم..

به بدخلقیمون توجه نمیکنه و کنارمون میمونه..

روح تنهامون رو به اغوش میکشه و بهمون اطمینان میده که همیشه هست!

کم کم لبخند رو به لب هامون میاره و اونموقع ست که در اوج بی چیزی حس میکنیم دارا ترین انسان جهانیم!