ابوعلی سینا دانشمند و نابغه ترک ازبکستان

ابوعلی حسین ‌بن‌ عبدالله بن سینا از نوابغ دنیای تورک در سوم صفر سال ۳۷۰ قمری در روستای اَفشنه بخارا در سرزمین ترک ازبکستان که در آن زمان پایتخت سامانیان بود به دنیا آمد.پدرش که از مردم بلخ بود، پیش از تولد ابن سینا به بخارا آمد و به کاری در دستگاه حکومتی گماشته شد، از آنجا زنی به نام ستاره گرفت و از آن زن ابن سینا و برادرش محمود متولد شدند.پدرش حسین، مردی دانش دوست بود و با فراهم کردن امکانات و تشویق ابن سینا سهمی بسزا در پیشرفت علمی او داشته است.
پدر ابن سینا در ۳۹۲ قمری، درگذشت و او بخارا را به سوی گرگانج ترک کرد.در ۴۰۳ قمری، نگارش کتاب قانون را در گرگان آغاز کرد. در ۴۰۴ قمری به ری رفت و از پشتیبانی سیده ملک خاتون، بیوه‌ فخرالدوله‌ علی بویه، بهره مند شد. در ۴۰۵ قمری، به سوی همدان به راه افتاد و به نزد شمس الدوله رفت و بیماری او را درمان کرد. در ۴۰۶ قمری، به وزارت شمس الدوله برگزیده شد و نگارش کتاب فلسفی شفا را آغاز کرد.در ۴۱۲ قمری، از کار سیاسی کنار گذاشته شد، چهار ماه زندانی بود و کار نوشت شفا را ادامه داد.در ۴۱۴ قمری، به اصفهان رفت و نزدیک پانزده سال در آن جا ماند و کتاب شفا را به پایان رساند.
او سرانجام در ۴۲۷ قمری، همراه علاءالدوله به همدان رفت.در یکی از جنگ‌های علاءالدوله، ابوعلی سینا دچار بیماری قولنج گشت.او به مداوای خود پرداخت ولی سودی نبخشید و بعد از مدتی بیماری صرع و روده نیز بدان افزوده شد.معالجات بسیار بوعلی و دیگر طبیبان هیچگاه به ثمر ننشست.او پی برد که دیگر معالجه سود ندارد و تسلیم تقدیر الهی گشت.پیوسته قرآن می‌خواند و از خداوند طلب آمرزش می‌کرد.اموال خویش را به فقیران بخشید. ابوعلی در دو هفته آخر عمر پربار خویش، به اطعام فقیران پرداخت و بردگان را آزاد ساخت و تمام قرآن را هر سه روز یک بار تلاوت کرد تا اینکه در ۵۸ سالگی، در روز جمعه اول ماه رمضان سال ۴۲۸ قمری (۲۸ خرداد ۴۱۶ شمسی) در همدان بدرود حیات گفت و در همان‌جا به خاک سپرده شد.