هرسال ماهِ مهمانیِ خدا که می شود ؛

هرسال ماهِ مهمانیِ خدا که می شود ؛
سر سفره اش که می نشینم ؛
لحظه ی افطار ؛
از فرطِ تشنگی ؛
منتظرِ اذان که می شوم ؛
یادِ این حرفِ شما می افتم که:
اگر شیعیانِ ما ، به اندازه ی یک لیوان آب
تشنه ی ما بودند ، ما ظهور می کردیم...

نمی دانم دنیا چطور اِنقدر خوب
مرا سرگرم خود کرد
که به این یتیمی عادت کردم پدر!
اما مثلِ زمان های بچگی
قول مردانه می دهم
که حداقل ماه رمضانِ امسال
هر روز ، روزه ام را با دعای فرج باز کنم
شاید بیایی
شاید تمام شود این جدایی...