عزیزم ،

عزیزم ،
سفر کن به هر جا که عشق را جا گذاشته ای،
به هرجا که خاطراتِ کودکیت را زنده می کند، آنجایی که گرمیِ دست هایِ مادر را بر پیکرت احساس خواهی کرد.
سفر کن به رویاهایت و سرت را بر شانه های پدرت بگذار و عطرش را بو بکش و خودت را از عشقش سیراب کن ،حتی اگر سال هاست که نداری اش………
نگذار هیچ کس، پایش را روی گُل های خاطراتت بگذارد ! اجازه نده روُیا هایت را لگد مال کنند.
با قدرت بایست در مقابلِ همه ی خواسته هایت...
به کودکیت سفر کن و معصومیت کمیاب ...
آن روزها رابغل کن ،
به دبستانت برو و دست های کوچکِ هم کلاسی هایت را در دستت بگیر ، بازی کن و بلند بخند ...
آنگاه در نوجوانی قدم بزن و به دلبستگی های زود گذرش فکر کن و با پایِ خیال به دانشگاهت برو و از دوستانِ بهترین دوران زندگیت یاد کن… بگذار جوانه های احساست دوباره سبز شوند و تو تازه شوی ،پرواز کن ! نگذار هیچ دستی شادی را از وجودت بتکاند و مثل برگ پائیز، زیر پایت بریزد.
پُرتوان باش ، در قلبت و در رویاهایت ! و از آنچه آزارت می دهد فرار کن .به آغوش خودت پناه ببر و به یُمن وجودِ آنهایی که دوستشان داری و یادشان گرمت می کند ، به زندگی بچسب !
آدم های منفی ، آنهایی که تو را می رنجانند و راه گلویت را با بغض می بندند و به روحت آ سیب می زنند را به دارِ فراموشی بِکش.
راه برو ...پُرتوانتر از همیشه ،حتی اگر توان راه رفتنت کم باشد ، "راه کوتاه تر از آن چیزیست که فکرش را بکنی "