ایرانِ مَن ...

ایرانِ مَن ...
ایرانِ مظلومِ مَن ...
سَرزمینم ...
جانَم فدایِ تَنِ زخمی ات وَطَن ...
وَطَنی که هر گُرگی از راه رسید زخمی بر پِیکَرِه اش زد و رفت ...
رفت و مَرهَمِ زخم هایش مردمی شدند که قلب هایشان برایَش میتپید ...
مردمی که جان میدادند تا او پاره پاره نشود ...
تا یک وجب از او دست اجنبی نیفتد ...
ایرانِ من ...
وطنِ من ...
پرچمت کفن شد برای جوانانی که در خون غلطیدند برایِ دفاع از تو و زیبایی هایت ...
و مادرانی که چشمانشان به در خشک شد تا پاره هایِ استخوان فرزندشان را بیاورند ...
نامت در تاریخ می درخشد ایرانم ...
تنِ زخمی ات را ... خاکِ خونینت را میبوسم اِی تویی که خسته از فتنه به ظاهر دوست و دشمنی ...
با همه بغض و غیرتم نسبت به تو مینویسم ...
وطنم ...
خانه ام ...
همه چیزم ...
دست هر دزد و غارت گر از تو کوتاه ... دست هر فتنه و آشوب از تو جدا ... کور شود دیده ای که نمیتواند سرافرازی ات را ... نام آوری ات را تاب بیاورد ...
وطنم ... مادَرم ...
بدترین دعا را در حق بدخواهانت میکنم و میگویم عمر دشمنانت دراز باد میهَنَم...
باشد که با چشمانِ خیره عزتت را نظاره گر باشند ...

#ایران
#خودنوشت