از تماشای تو قسمتهای ناقص جهان شکل می گیرد ، و من که شهر

از تماشای تو قسمتهای ناقص جهان شکل می گیرد ، و من که شهر را با کفشهای تو اندازه گرفته ام ، خسته ام ؛ مچاله انگار نقشه ی جغرافیای کف پام، چروک چون حرف چ مثل چادر...

بزرگ نشده ام که کوچک شوم دارم از این همه دل رفتگی ها
می ترکم. تب نکرده ام که سی و هفت درجه به سمت تو بچرخم ، شونه هام گرفته مادر جهان سنگین است ...

ومن دقیق تر از آنم که عقربه های زمین را ، در این هوای گُرگ که میش استفراغ می کند ، جلو ببرم ...

گوانتانامو تن توست ، و چشمهات میدان جنگ است، از من نخواه جنگجوی مهربانی باشم وقتی قلب تو را نشانه رفته ام !

هرچند در این نبرد نیزه ها نرمند و سپرها موم ، از کدام قلبم زخمی شوم بگو ... آخ خسته ام ...

قسمتهای ناقص جهان به تکاملی ابدی رسیده اند
و من به گوری جاودانه از باروت خیس رَحِمَت
که نطفه می بندد کودکی ام را پناه میبرم...