مجالس سبعه، به زبان فارسی، اثری است ارزنده، حاوی چند خطاب

مجالس سبعه، به زبان فارسی، اثری است ارزنده، حاوی چند خطابه از مولانا جلال‌الدین محمد بلخی، معروف به مولوی.
این کتاب، #مجموعه هفت خطابه از مولانا و یادگار ایامی است که او به منبر می‌رفته و برای مریدان وعظ می‌کرده است. دست کم یکی از این خطابه‌ها به اوایل جوانی مولانا برمی‌گردد که پدر و مادرش هر دو زنده بوده‌اند. #به نظر صاحب‌نظران، این کتاب، به دلیل سادگی زبان، کلید فهم مثنوی است.

«مجالس سبعه»، مجموعه‌ای است شامل گزارش کامل و در واقع مشروح هفت مجلس وعظ مولانا که به خواهش شاگردان خاصش برای عموم ایراد شده است. مجالس، با قرائت قرآن آغاز می‌شد و مولانا این هفت مجلس را با خطبه‌ای به زبان عربی مسجع آغاز کرده و با دعا و مناجات با جملات مسجع فارسی به پایان برده است.
#«مجالس سبعه»، ظاهراً توسط بهاء ولد یا حسام‌الدین چلبی جمع‌آوری شده و احتمالاً توسط خود مولانا نیز بازبینی می‌شد. قابل توجه اینکه مجالس سبعه را باید از کلیه آثار منظوم و منثور مولانا جدا دانست، چون این کتاب یادگار دورانی است که مولانا هنوز به شمس نرسیده بود.
#او در سی و هفت سالگی به شمس رسید و تقریباً سی سال پس از آن زنده ماند. دیدار شمس، خطّ قرمزی است که حیات مولانا را به دو نیمه نابرابر تقسیم می‌کند. از نیمه بزرگ‌تر اول، چیزی جز مجالس سبعه بر جای نمانده است. اگر قول خود او و نزدیک انش را حجّت بدانیم، او در آن دوره شعر نسروده بود؛ هر چند عجیب است که شاعری با آن طبع وقاد و قدرت تخیل و نازک‌بینی، خود را از ساحت شعر دور نگاه داشته باشد.

«مجالس سبعه»، اگر چه در قیاس با آثار نیمه دوم مولانا، به لحاظ مضمون و محتوا فقیر و اندک‌مایه است، اما به لحاظ فرم، درخور توجه و دقت است. مولانا، در «مجالس سبعه»، سخنوری توان‌مند و گرم‌دهان و چیره‌دست بر الفاظ جلوه می‌کند. #بخون