ما با گنجی عظیم در درون خود به دنیا می آییم.

ما با گنجی عظیم در درون خود به دنیا می آییم.
گنجی بسیار عظیم که پایانی برای آن متصور نیست اما در نهایت،در فقر زندگی
می کنیم.
زیرا هیچ گاه درون وجودمان را نمی کاویم. و جاهای دیگر را جستجو می کنیم.
عجیب ترین نکته در مورد انسان این است که او همه جای دیگر را جستجو می کند آماده است تا
به قله اورست برود، آماده است تا قدم به ماه بگذارد اما برای رفتن به درون خود آماده نیست، همین که
می گویی (به درون خود برو) گوش ها کر می شوند.
گنج در آنجاست.
در درون تو.
ما گنج رابا خود حمل می کنیم اما همچنان گداییم. واقعیت تو در درون توست.
و تو همچنان بیرون را جستجو.
می کنی نخست باید درونت را جستجو کنی و سپس اگر گنج را نیافتی البته می توانی کل دنیا را بگردی.
اما این اتفاق هرگز نیفتاده.
آنانی که به درون رفته اند همیشه با دست پر بازگشته اند.