فرق روانپزشک و روانشناس در چیست؟
فرق روانپزشک و روانشناس در چیست؟
نخستین تفاوت در دیدگاه و روش کار روان پزشکان نسبت به روان شناس و مددکار ناشی از این واقعیت است که روان پزشکان در درجه اول پزشک هستند. ورود به رشته پزشکی چه در ایران و چه در دیگر نقاط جهان بودن استثناء کار دشواری است، بنابراین نیازمند توانمندی های ویژه از نظر استعداد، هوش، پشتکار و سلامت روانی و جسمی است...
بدون این ویژگی ها نه فرد می تواند وارد رشته پزشکی شود و نه می تواند دوران ۸ ساله پزشکی عمومی را با درس های دشوار در زمینه های متنوع، آزمایشگاه ها، سالن تشریح، درمانگاه ها، بیمارستان ها و بخش های گوناگون و کشیک های طاقت فرسا و ضرورت تعامل با همکلاس، استاد، بیمار و خانواده او، پرستار، متصدیان آزمایشگاه و کارکنان بیمارستان بگذراند. درس ها و تجربیات دانشجوی پزشکی به او دیدی همه جانبه و سامانه ای (سیستماتیک) در مورد مسایل زیستی، روانی، اجتماعی و روحانی می دهد. دانشجوی پزشکی از آغاز کار خویش با موضوعات کلیدی ای چون بیماری، مرگ و تولد روبروست که به او تجربیات عمیق و روحانی عطا می کند. او با مسایلی روبروست که تنها با عشق و ایمان قوی به خداوند می تواند به آنها بپردازد و به همین دلیل است که عموم پزشکان قویا دیندار و مقید به اخلاقند بر این اساس اگر از پزشکی چیزی خلاف این امر مشاهده شود به عنوان خارق عادت مطرح و مذمت می شود. دانشجویان پزشکی از همان دوره بالینی حین ویزیت بیماران از استادان بزرگوار خود درس معرفت، طریقت و اخلاق می آموزند.
روان پزشکان متخصصان اعصاب و روان هستند
پزشک با تفاصیل فوق الذکر در صورت تمایل ورود به دوره تخصصی برحسب علایق، انگیزه و تجربه ممکن است یکی از رشته های بیست و چهارگانه تخصصی را دنبال کند که ورود به آن نیز مستلزم گذراندن امتحان دشواری است که مصاف گروهی از برجسته ترین پزشکان است. از جمله ممکن است وارد رشته تخصصی روان پزشکی شود که در دوره ۴ ساله خود دانش نظری گسترده تر و ژرف تری را درباره سلامت و بهداشت روان، پیشگیری، تشخیص، درمان و توانبخشی نابسامانی ها و بیماری های روانی برای او فراهم می کند و در طول این مدت برحسب محاسبه، دست کم ۱۰ هزار بیمار را در دوره ۴ ساله زیر نظر استادان خود در درمانگاه ها، بخش ها و حتی جایگاه هایی چون پزشکی قانونی مورد معاینه و درمان قرار داده است. روان پزشک در طول دوره پزشکی عمومی و پس از آن در طول دوره آموزش تخصصی با درمان های دارویی، انواع روان درمانی و درمان به وسیله تشنج زایی برقی آشنا می شود و الکتروانسفالوگرافی (ثبت امواج مغزی) و اصول تصویرنگاری مغزی و نیز آزمون های روان شناسی را می آموزد. ذکر این نکته ضروری است که انواع روان درمانی توسط روان پزشکان ابداع و به کار گرفته شده است و البته جز این هم نمی تواند باشد زیرا این روان پزشکان (متخصصان اعصاب و روان) هستند که با مبتلایان به بیماری های روانی سر و کار دارند.
پس از این ۴ سال، با گذراندن امتحان های دشوار نظری و علمی از جمله تخشیص و درمان بیماران واقعی، روان پزشک در دو مرحله موفق به اخذ گواهینامه تخصصی و دانشنامه تخصصی می شود (امتحانات این دو مرحله مجزاست و کسانی که متقاضی ورود به هیات علمی روان پزشکی هستند حتما باید دارای دانشنامه تخصصی علاوه بر گواهینامه تخصصی باشند).
از سوی دیگر، روان شناس و مددکار فارغ التحصیل دوره ۴ ساله رشته هایی هستند که با مدرک دیپلم انسانی می توانند وارد آنها شوند و این رشته ها جزو علوم انسانی محسوب می شوند و در این دوره ۴ ساله با مسائل نظری روان شناسی و مددکاری آشنا می شوند. روان شناسی طبق تعریف عبارت است از بررسی رفتار طبیعی و انگیزه های آن بنابراین در دوره کارشناسی یا کارشناسی ارشد یا دکترای آن صحبتی از فیزیک، شیمی، زیست شناسی گیاهی و جانوری، فیزیولوژی، تشریح فارماکودینامیک، فارماکوکینتیک، فارماکوگنوزی، نشانه شناسی بیماری ها یا درمان بیماری ها که جزء لاینفک پزشکی است وجود ندارد و فقط ممکن است به صورت مختصر و نظری اشاره ای به برخی موضوعات شود.
موضوع تشخیص و درمان بیماری ها آن اندازه مهم است که طبق قانون فقط به پزشک محول شده و دخالت افراد غیرپزشک در امور درمانی جرم کیفری است. روان پزشک طبق دید پزشکی بیمار را از وجوه مختلف زیستی، روانی و اجتماعی مورد ارزیابی قرار می دهد. برای نمونه، اختلاف زناشویی یک زوج ممکن است ناشی از بیماری دو قطبی باشد که تشخیص و افتراق آن جنبه پزشکی دارد و فقط با درمان دارویی قابل معالجه است یا مشکلات تحصیلی یک نوجوان ممکن است به علت بیماری اسکیزوفرنیا باشد که تشخیص و رد تشخیص های افتراقی آن کار روان پزشک است.
ممکن است اضطراب یک فرد ناشی از پرکاری تیرویید و افسردگی فرد دیگر ناشی از اختلالات غدد فوق کلیه باشد. تشخیص این موارد فقط توسط کسی که
نخستین تفاوت در دیدگاه و روش کار روان پزشکان نسبت به روان شناس و مددکار ناشی از این واقعیت است که روان پزشکان در درجه اول پزشک هستند. ورود به رشته پزشکی چه در ایران و چه در دیگر نقاط جهان بودن استثناء کار دشواری است، بنابراین نیازمند توانمندی های ویژه از نظر استعداد، هوش، پشتکار و سلامت روانی و جسمی است...
بدون این ویژگی ها نه فرد می تواند وارد رشته پزشکی شود و نه می تواند دوران ۸ ساله پزشکی عمومی را با درس های دشوار در زمینه های متنوع، آزمایشگاه ها، سالن تشریح، درمانگاه ها، بیمارستان ها و بخش های گوناگون و کشیک های طاقت فرسا و ضرورت تعامل با همکلاس، استاد، بیمار و خانواده او، پرستار، متصدیان آزمایشگاه و کارکنان بیمارستان بگذراند. درس ها و تجربیات دانشجوی پزشکی به او دیدی همه جانبه و سامانه ای (سیستماتیک) در مورد مسایل زیستی، روانی، اجتماعی و روحانی می دهد. دانشجوی پزشکی از آغاز کار خویش با موضوعات کلیدی ای چون بیماری، مرگ و تولد روبروست که به او تجربیات عمیق و روحانی عطا می کند. او با مسایلی روبروست که تنها با عشق و ایمان قوی به خداوند می تواند به آنها بپردازد و به همین دلیل است که عموم پزشکان قویا دیندار و مقید به اخلاقند بر این اساس اگر از پزشکی چیزی خلاف این امر مشاهده شود به عنوان خارق عادت مطرح و مذمت می شود. دانشجویان پزشکی از همان دوره بالینی حین ویزیت بیماران از استادان بزرگوار خود درس معرفت، طریقت و اخلاق می آموزند.
روان پزشکان متخصصان اعصاب و روان هستند
پزشک با تفاصیل فوق الذکر در صورت تمایل ورود به دوره تخصصی برحسب علایق، انگیزه و تجربه ممکن است یکی از رشته های بیست و چهارگانه تخصصی را دنبال کند که ورود به آن نیز مستلزم گذراندن امتحان دشواری است که مصاف گروهی از برجسته ترین پزشکان است. از جمله ممکن است وارد رشته تخصصی روان پزشکی شود که در دوره ۴ ساله خود دانش نظری گسترده تر و ژرف تری را درباره سلامت و بهداشت روان، پیشگیری، تشخیص، درمان و توانبخشی نابسامانی ها و بیماری های روانی برای او فراهم می کند و در طول این مدت برحسب محاسبه، دست کم ۱۰ هزار بیمار را در دوره ۴ ساله زیر نظر استادان خود در درمانگاه ها، بخش ها و حتی جایگاه هایی چون پزشکی قانونی مورد معاینه و درمان قرار داده است. روان پزشک در طول دوره پزشکی عمومی و پس از آن در طول دوره آموزش تخصصی با درمان های دارویی، انواع روان درمانی و درمان به وسیله تشنج زایی برقی آشنا می شود و الکتروانسفالوگرافی (ثبت امواج مغزی) و اصول تصویرنگاری مغزی و نیز آزمون های روان شناسی را می آموزد. ذکر این نکته ضروری است که انواع روان درمانی توسط روان پزشکان ابداع و به کار گرفته شده است و البته جز این هم نمی تواند باشد زیرا این روان پزشکان (متخصصان اعصاب و روان) هستند که با مبتلایان به بیماری های روانی سر و کار دارند.
پس از این ۴ سال، با گذراندن امتحان های دشوار نظری و علمی از جمله تخشیص و درمان بیماران واقعی، روان پزشک در دو مرحله موفق به اخذ گواهینامه تخصصی و دانشنامه تخصصی می شود (امتحانات این دو مرحله مجزاست و کسانی که متقاضی ورود به هیات علمی روان پزشکی هستند حتما باید دارای دانشنامه تخصصی علاوه بر گواهینامه تخصصی باشند).
از سوی دیگر، روان شناس و مددکار فارغ التحصیل دوره ۴ ساله رشته هایی هستند که با مدرک دیپلم انسانی می توانند وارد آنها شوند و این رشته ها جزو علوم انسانی محسوب می شوند و در این دوره ۴ ساله با مسائل نظری روان شناسی و مددکاری آشنا می شوند. روان شناسی طبق تعریف عبارت است از بررسی رفتار طبیعی و انگیزه های آن بنابراین در دوره کارشناسی یا کارشناسی ارشد یا دکترای آن صحبتی از فیزیک، شیمی، زیست شناسی گیاهی و جانوری، فیزیولوژی، تشریح فارماکودینامیک، فارماکوکینتیک، فارماکوگنوزی، نشانه شناسی بیماری ها یا درمان بیماری ها که جزء لاینفک پزشکی است وجود ندارد و فقط ممکن است به صورت مختصر و نظری اشاره ای به برخی موضوعات شود.
موضوع تشخیص و درمان بیماری ها آن اندازه مهم است که طبق قانون فقط به پزشک محول شده و دخالت افراد غیرپزشک در امور درمانی جرم کیفری است. روان پزشک طبق دید پزشکی بیمار را از وجوه مختلف زیستی، روانی و اجتماعی مورد ارزیابی قرار می دهد. برای نمونه، اختلاف زناشویی یک زوج ممکن است ناشی از بیماری دو قطبی باشد که تشخیص و افتراق آن جنبه پزشکی دارد و فقط با درمان دارویی قابل معالجه است یا مشکلات تحصیلی یک نوجوان ممکن است به علت بیماری اسکیزوفرنیا باشد که تشخیص و رد تشخیص های افتراقی آن کار روان پزشک است.
ممکن است اضطراب یک فرد ناشی از پرکاری تیرویید و افسردگی فرد دیگر ناشی از اختلالات غدد فوق کلیه باشد. تشخیص این موارد فقط توسط کسی که
۱۶.۳k
۳۱ خرداد ۱۳۹۳
دیدگاه ها (۲)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.