ﻧﺴﯿﻢ ﻧﺪاﻣﺖ ﻫﻤﺎن ﺧﺎﻧﻮم ﻣﻬﻨﺪﺳﯽ ﮐﻪ ﭼﻬﺮﻩ ای ﻻﻏﺮ اﻧﺪام ، ﺻﻮرﺗﯽ

ﻧﺴﯿﻢ ﻧﺪاﻣﺖ ﻫﻤﺎن ﺧﺎﻧﻮم ﻣﻬﻨﺪﺳﯽ ﮐﻪ ﭼﻬﺮﻩ ای ﻻﻏﺮ اﻧﺪام ، ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﺸﯿﺪﻩ ، ﻗﺪ و ﻗﺎﻣﺘﯽ ﺑﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﯽ وﺣﺸﯽ و ﻣﺸﮑﯽ رﻧﮓ و اﺑﺮوﻫﺎی ﮐﻤﻮﻧﯽ ، ﮐﻪ در ﻣﺠﻤﻮع ﭼﻬﺮﻩ ی ﺟﺬاب و زﯾﺒﺎﯾﯽ از او ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻓﺎﺗﺤﺎﻧﻪ ای ﺑﺮ ﻟﺐ داﺷﺖ و ﺳﺮ ﺗﺎ ﭘﺎی ﻣﻬﻨﺪس ارادت را ﮐﻪ از ﺑﻬﺖ و ﺣﯿﺮت ﺑﻪ او ﺧﯿﺮﻩ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮد ، ﺑﺮاﻧﺪاز .ﻣﯿﮑﺮد اﺑﺮوﻫﺎی اﺣﺴﺎن از ﺷﺪت ﺗﻌﺠﺐ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﺶ از ﺣﺪﻗﻪ در آﻣﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ. دﻫﺎﻧﺶ ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ای ﺑﺎز ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ آب دﻫﺎﻧﺶ را ﻗﻮرت داد و ﺑﻌﺪ از : ﺳﻼﻣﯽ ﮐﻮﺗﺎﻩ ، ﺑﺎ ﮐﻤﯽ ﺗﻌﻠﻞ ﮔﻔﺖ -ﺷﻤﺎ ... ﭼﻄﻮر ... اوﻣﺪﯾﻦ ... اﯾﻨﺠﺎ؟! ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﮐﯿﻔﺶ در دﺳﺘﻬﺎﯾﺶ ﺑﻮد ، آﻧﻬﺎ را ﺗﮑﺎﻧﯽ : داد و ﻣﺴﺘﺄﺻﻞ و درﻣﺎﻧﺪﻩ ﮔﻔﺖ -ﻣﻦ ﮐﻪ اﻻن ... ﺷﺮﮐﺖ ﺑﻮدم ... اوﻧﻮﻗﺖ ... ﺷﻤﺎ؟! ... !اﯾﻨﺠﺎ؟ .ﻧﺴﯿﻢ ﺧﻨﺪﻩ اش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... وﻟﯽ ﺧﻮدش را ﮐﻨﺘﺮل ﮐﺮد دﺳﺘﺶ را ﺟﻠﻮی دﻫﺎﻧﺶ ﮔﺮﻓﺖ و ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺳﺮﻓﻪ ی .ﻣﺼﻠﺤﺘﯽ ﮐﺮد ﺗﺎ ﺣﺎﻟﺖ ﭼﻬﺮﻩ اش ﺗﻐﯿﯿﺮی ﻧﮑﺮدﻩ ﺑﺎﺷﺪ اﺣﺴﺎن ﺧﯿﺮﻩ ﺑﻪ او ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﺻﺪای ﻣﻬﻨﺪس : ﻃﻠﺒﻪ ﺑﻪ ﺧﻮد آﻣﺪ -ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﺑﺸﯿﻨﯿﺪ ﻣﻬﻨﺪس ارادت ... ﺣﺎﻻ ﭼﺮا ﺳﺮﭘﺎ اﯾﺴﺘﺎدﯾﻦ؟ ﻣﻬﻨﺪس ﻃﻠﺒﻪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً ﻧﯿﻢ ﺧﯿﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد و ﺑﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﮐﻨﺎر ﻣﯿﺰش اﺷﺎرﻩ ﻣﯿﮑﺮد. اﺣﺴﺎن ﻫﻤﯿﻨﻄﻮر ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺴﯿﻢ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯿﮑﺮد ، روی ﺻﻨﺪﻟﯽ ﮐﻨﺎر ﻣﯿﺰ ﻣﻬﻨﺪس ﻃﻠﺒﻪ و دﻗﯿﻘﺎً رو ﺑﻪ روی ﻧﺴﯿﻢ ﻧﺸﺴﺖ و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﻨﯿﺪن .ﺟﻮاب او ﺑﻮد ﻧﺴﯿﻢ ﻫﻢ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺗﮑﯿﻪ داد و ﭘﺎﻫﺎﯾﺶ را ﺗﺎ زﯾﺮ ﻣﯿﺰ رو ﺑﻪ روﯾﺶ دراز ﮐﺮد و ﻫﻤﯿﻨﻄﻮر ﺑﻪ ﭼﻬﺮﻩ .ی در ﻫﻢ رﻓﺘﻪ ی اﺣﺴﺎن ﺧﯿﺮﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ﭘﯿﺶ ﻧﻈﺮش آن ﭼﺸﻤﻬﺎی ﻋﺴﻠﯽ رﻧﮓ ﺑﺎ اﺑﺮوﻫﺎی ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ ی ﺑﺎﻻی آن ﮐﻪ ﺣﺎﻻ از ﺣﺪﻗﻪ در آﻣﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ و آن رﯾﺶ ﭘﺮوﻓﺴﻮری ﮐﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ی ﻏﺮور ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ اش ﺑﺎﺑﺖ ﻋﻨﻮان ﻣﻬﻨﺪﺳﯽ اش ﺑﻮد و در آﺧﺮ آن ﺑﯿﻨﯽ ﺻﺎف و ﮐﺸﯿﺪﻩ اش ﮐﻪ ﺣﺎﻻ اﻧﮕﺎر ﺑﻮی ﺳﻮﺧﺘﻦ ﻣﯿﺪاد ، ﻫﻤﻪ و ﻫﻤﻪ ﮐﻮﭼﮏ ﺟﻠﻮﻩ ﮐﺮدﻧﺪ و ﺿﺎﯾﻊ ﺷﺪن اﺣﺴﺎن و ﭘﯿﺪا ﻧﺸﺪن رﻧﮓ ﺷﺎدی در ﭼﻬﺮﻩ ی ﻣﻐﺮورش ، ﭘﯿﺮوزی را ﺑﻪ .ﮐﺎم ﻧﺴﯿﻢ در ﮔﺎم اول ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺗﺮ ﻣﯿﺴﺎﺧﺖ ﺑﻌﺪ از ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ، ﻧﺴﯿﻢ اﯾﻦ ﺳﮑﻮت را ﺑﺎ ﺑﯿﺮون دادن : ﻧﻔﺴﯽ آرام از ﺟﺎﻧﺐ ﺧﻮد ، ﺷﮑﺴﺖ و ﮔﻔﺖ -ﻣﻦ ﻗﺮار ﺑﻮد ﺑﯿﺎم ﺷﺮﮐﺖ ... وﻟﯽ ﻣﺎﺷﯿﻨﻢ رو ﮔﺮﻓﺘﻦ. : ﭘﻮزﺧﻨﺪی زد و ﺑﺎ ﻃﻌﻨﻪ اداﻣﻪ داد -ﯾﻌﻨﯽ ﯾﻪ ﺟﻨﺎب ﺳﺮوان ﻣﺤﺘﺮم ﺑﻪ دﻟﯿﻞ ﺳﺮﻋﺖ زﯾﺎد ، ﻣﺎﺷﯿﻨﻢ رو اﻋﻤﺎل ﻗﺎﻧﻮن ﮐﺮد و ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ داﺷﺘﯿﻢ ﻣﯿﺮﻓﺘﯿﻢ ﺳﻤﺖ ﭘﺎرﮐﯿﻨﮓ ، ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ ﻣﻦ ﮐﻪ ﻃﺮﻓﺎی ﺑﺮج رﺳﯿﺪم و راﻫﯽ ﻫﻢ ﺗﺎ اﯾﻨﺠﺎ ﻧﻤﻮﻧﺪﻩ ... واﺳﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﺎﺷﯿﻦ و ﺳﻮﺋﯿﭻ رو ﺳﭙﺮدم ﺑﻪ ﺟﻨﺎب ﺳﺮوان و ﺧﻮدم .راﻫﯽِ اﯾﻨﺠﺎ ﺷﺪم ﭼﺸﻤﻬﺎی اﺣﺴﺎن ﻣﺎت و ﻣﺒﻬﻮتِ ﺣﺮﻓﻬﺎی ﻧﺴﯿﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ او ﻫﻢ ﺑﻌﺪ از ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻬﻨﺪس ﻃﻠﺒﻪ ﮐﺮد ، ﺑﺎ : ﻟﺒﺨﻨﺪ اداﻣﻪ داد -اﻟﺒﺘﻪ ﭼﻮن ﺟﻠﺴﻪ م ﻣﻬﻢ ﺑﻮد و ﺑﺎﯾﺪ ﺳﺮ وﻗﺖ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪم ﺟﻨﺎب ﺳﺮوان ﻫﻢ ﻟﻄﻒ ﮐﺮدن ﮔﺬاﺷﺘﻦ ﻣﻦ اول ﺑﯿﺎم ، ... اﯾﻨﺠﺎ و ﺑﻌﺪ ﺑﺮم ﺳﺮاغ ﮐﺎرای ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﻌﺪ ﻧﻔﺴﺶ را ﺑﻪ آراﻣﯽ ﻓﻮت ﮐﺮد ، ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﺶ را ﻗﺪری ، رﯾﺰ ﮐﺮد و ﺑﺎ ﺷﯿﻄﻨﺖ و ﻃﻮری ﮐﻪ اﺣﺴﺎن را ﮐﻼﻓﻪ ﮐﻨﺪ : ﮔﻔﺖ -ﻫﻤﻪ ﻣﯿﺪوﻧﻦ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻮﻣﻬﺎ اﺻﻮﻻً اﮔﻪ ﺳﺮﺷﻮﻧﻢ ﺑﺮﻩ ، .ﻗﻮل و ﻗﺮارﺷﻮن ﻧﻤﯿﺮﻩ ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺷﺮﻣﻨﺪﻩ و در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل ﺷﯿﻄﻨﺖ ﺑﺎری اﺿﺎﻓﻪ : ﮐﺮد -ﻣﻨﻢ ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ ﻣﻬﻨﺪس ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻦ. ﺑﻪ .ﻫﺮﺣﺎل زﺷﺘﻪ اﮔﻪ دﯾﺮ ﺑﺮﺳﻢ : ﻣﻬﻨﺪس ﻃﻠﺒﻪ ﻓﻮراً ﭘﺮﯾﺪ وﺳﻂ ﺣﺮف ﻧﺴﯿﻢ و ﮔﻔﺖ -ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... اﯾﻦ ﭼﻪ ﺣﺮﻓﯿﻪ؟ : ﻧﺴﯿﻢ ﻫﻢ ﭘﯿﺎز داﻏﺶ را زﯾﺎدﺗﺮ ﮐﺮد و اداﻣﻪ داد -ﻧﻪ ﻧﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﻣﻬﻨﺪس ... ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺗﻮ ﻫﻤﯿﻦ ﯾﻪ رﺑﻊ ﺑﯿﺴﺖ دﻗﯿﻘﻪ ای ﮐﻪ در ﻣﺤﻀﺮﺗﻮن ﺑﻮدم ، ﮐﻠﯽ ﺑﺎﺑﺖ ﺷﺮاﯾﻂ ﻣﻨﺎﻗﺼﻪ ی ﻓﺮدا ﺗﻮﺟﯿﻪ ﺷﺪم. ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﯿﺪ .ﻫﺮﮐﺎری ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺗﺎ ﺷﺮﮐﺖ ﻣﺎ ﺑﺮﻧﺪﻩ ﺑﺸﻪ : ﻣﻬﻨﺪس ﻃﻠﺒﻪ ﻫﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و ﮔﻔﺖ -اﻣﯿﺪوارم ﻣﻨﺎﻗﺼﻪ ی ﻓﺮدا ﺑﺎ ﺣﻀﻮر ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﻣﻬﻨﺪس !ارادت ﺗﺸﮑﯿﻞ ﺑﺸﻪ اﺣﺴﺎن از ﻃﻌﻨﻪ ی ﻃﻠﺒﻪ ﺑﻪ ﺟﻮش آﻣﺪ و ﮐﯿﻔﺶ را ﮐﻪ ﺗﺎ آن ﻟﺤﻈﻪ در دﺳﺘﺶ ﺑﻮد ، روی ﺻﻨﺪﻟﯽ ﮐﻨﺎرش ﮔﺬاﺷﺖ و : ﮔﻔﺖ -ﻣﻦ دﯾﺮ ﻧﮑﺮدم ﻣﻬﻨﺪس! ... ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻦ !ﭘﺮوﻧﺪﻩ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺷﺮﮐﺖ ﺑﻮد ، ﻣﻌﻄﻞ ﺷﺪم. ﻫﻤﯿﻦ : ﻣﻬﻨﺪس ﭘﻮﺷﻪ را از اﺣﺴﺎن ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ -ﺷﻮﺧﯽ ﮐﺮدم ﻣﻬﻨﺪس ﺟﺎن ... دﺳﺖ ﺷﻤﺎ درد ﻧﮑﻨﻪ. ﯾﻪ ﻧﺴﺨﻪ دﯾﮕﻪ از ﻫﻤﯿﻦ ﭘﻮﺷﻪ رو اﯾﻨﺠﺎ داﺷﺘﯿﻢ. ﻣﻦ ﯾﺎدم رﻓﺖ ﺑﻪ ﺟﻨﺎب دﮐﺘﺮ اﻃﻼع ﺑﺪم و اﻟﺒﺘﻪ ﺗﻠﻔﻨﯽ ﻫﻢ ﻣﯿﺸﺪ .از ﺟﺰﺋﯿﺎﺗﯽ ﮐﻪ دﮐﺘﺮ داﺧﻞ ﭘﻮﺷﻪ ﻧﻮﺷﺘﻦ ، ﺟﻮﯾﺎ ﺑﺸﻢ اﺧﻤﻬﺎی اﺣﺴﺎن ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺪ و اﺑﺮوﻫﺎﯾﺶ ﺑﯿﺶ از ﭘﯿﺶ در ﻫﻢ ﮔﺮﻩ ﺧﻮرد و از اﯾﻨﮑﻪ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ وﻗﺖ ﺧﻮد را در ﺷﺮﮐﺖ ﺗﻠﻒ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد ، ﺣﺴﺎﺑﯽ ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﯿﺪ. از ﻃﺮﻓﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ وراﺟﯽ ﻫﺎی ﻣﺰدک ﻫﻢ ﺣﺮﺻﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺗﺼﻤﯿﻢ داﺷﺖ ﺑﻌﺪ از رﺳﯿﺪن ﺑﻪ ﺷﺮﮐﺖ ، ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺣﺎﻟﺶ را ﺟﺎ ﺑﯿﺎورد. ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻌﻄﻞ !ﮐﺮدﻧﻬﺎی ﻣﺰدک ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ دﯾﺮ ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺮﺳﺪ ﺑﻌﺪ از ﺻﺤﺒﺖ ﻫﺎی اوﻟﯿﻪ و ﺷﻮﮐﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ اﺣﺴﺎن وارد ﺷﺪﻩ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺗﺪرﯾﺞ ﺑﺎ آن ﮐﻨﺎر آﻣﺪ ، ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﭘﯿﺮاﻣﻮن ﻣﻨﺎﻗﺼﻪ ی ﻓﺮدا ﺻﺤﺒﺖ ﺷﺪ و ﺑﻌﺪ ﺑﺎ اﺿﺎﻓﻪ ﺷﺪن دو ﺳﻪ ﻧﻔﺮ از اﻋﻀﺎی ﭘﺮوژﻩ و دو ﻧﻔﺮ از ﺷﺮﮐﺖ دﯾﮕﺮی ﮐﻪ ﺑﺮای ﺟﻠﺴﻪ ی ﻓﺮدا ﺑﺎﯾﺪ ﺣﻀﻮر ﭘﯿﺪا ﻣﯿﮑﺮدﻧﺪ ، ﻫﻤﮕﯽ از .ﮐﺎﻧﮑﺲ ﺧﺎرج ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﻪ ﻃﺮف ﺑﺮج ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدﻧﺪ ﻓﻀﺎی ﺑﺴﯿﺎر ﺑﺰرﮔﯽ ﺑﻮد. ﯾﮑﯽ از ﺧﻮش آب و ﻫﻮا ﺗﺮﯾﻦ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﺗﻬﺮان ﮐﻪ اﻃﺮاﻓﺶ ﺑﺰرﮔﺮاﻩ ﺑﻮد و ﮐﻠﯽ زﻣﯿﻦ دﺳ