ﭼﺎﻗﻮم رو در اوردم و ﮔﺮﻓﺘﻢ ///////////////////////////////

ﭼﺎﻗﻮم رو در اوردم و ﮔﺮﻓﺘﻢ //////////////////////////////////////////////////////

دﺳﺘﻢ.اوﻣﺪ ﺟﻠﻮ...ﭼﻨﺪﺗﺎ ﺿﺮﺑﻪ زدم ﮐﻪ ﺟﺎﺧﺎﻟﯽ داد و ﺧﻮاﺳﺖ ﭼﺎﻗﻮ رو ازم ﺑﮕﯿﺮﻩ ﭼﺎﻗﻮ رو

ﻣﺤﮑﻢ ﮐﺸﯿﺪم و دﺳﺘﺶ ﺑﺎز ﺑﺮﯾﺪ...رﻓﺖ ﻋﻘﺐ ﺣﺎﻻ ﻫﺮ دو ﺗﺎ دﺳﺘﺶ زﺧﻤﯽ ﺑﻮد...ازدﯾﺪن اون

ﻫﻤﻪ ﺧﻮن ﭼﻨﺪﺷﻢ ﺷﺪاﻣﺎ ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ ﻣﺮد. ﻣﯽ ﻣﺮد ﺗﺎ ﻣﻦ زﻧﺪﻩ ﺑﻤﻮﻧﻢ.اﯾﻦ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ

راﻫﻪ. ﭼﺎﻗﻮ رو ﮔﺮﻓﺘﻢ دﺳﺘﻢ و ﻗﻠﺒﺶ رو ﻧﺸﻮﻧﻪ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺳﺮﯾﻊ ﺟﺎ ﺧﺎﻟﯽ داد و ﭼﺎﻗﻮ ﻓﺮو رﻓﺖ

ﺗﻮ ﮔﭻ دﯾﻮار ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻗﺪرﺗﺶ دوﯾﺪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ و ﻫﻮﻟﻢ داد ﮐﻪ ﺧﻮردم ﺑﻪ دﯾﻮار. از درد و

ﺧﺴﺘﮕﯽ ﺳﺮ ﺧﻮردم و ﭘﺎﯾﯿﻦ دﯾﻮار ﻧﺸﺴﺘﻢ. ﻧﻔﺲ ﻧﻔﺲ ﻣﯽ زدم.ﺳﺮخ ﺷﺪﻩ ﺑﻮدم و ﺑﻪ ﺳﺮﻓﻪ

اﻓﺘﺎدﻩ ﺑﻮدم.اوﻧﻢ دﺳﺖ ﮐﻤﯽ از ﻣﻦ ﻧﺪاﺷﺖ.ﻫﻨﻮز وﺳﻂ اﺗﺎق اﯾﺴﺘﺎدﻩ ﺑﻮد و ﺟﺰ ﻟﺒﺎس زﯾﺮش

ﭼﯿﺰی ﺗﻨﺶ ﻧﺒﻮد.ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدن ﺑﻬﺶ ﻫﻢ ﮐﻔﺎرﻩ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ.ﭼﻪ ﺑﺮﺳﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﺎﻫﺎش ﺗﻦ ﺑﻪ

ﺗﻦ درﮔﯿﺮ ﺑﺸﯽ. دﺳﺖ ﻫﺎش رو ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد روی زاﻧﻮش و ﻧﻔﺲ ﻧﻔﺲ ﻣﯽ زد و ﺑﻪ ﺧﺲ ﺧﺲ

اﻓﺘﺎدﻩ ﺑﻮد. ﮐﻪ ﯾﻪ دﻓﻌﻪ ﺻﺪای ﺷﻠﯿﮏ از ﺑﺎﻻ اوﻣﺪ. ﺑﻌﺪش ﻫﻢ ﺻﺪای اﯾﺴﺖ اﯾﺴﺖ ﻣﯽ اوﻣﺪ

و ﺑﺎز ﻫﻢ ﺻﺪای ﺷﻠﯿﮏ...ﺻﺪای ﭘﺎرس ﺳﮓ ﻫﺎ ﻫﻢ ﻣﯽ اوﻣﺪ ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﺣﺴﺎﺑﯽ وﺣﺸﯽ

ﺷﺪﻩ ﺑﻮدن. ﻣﺎﻧﯽ:ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ ﺷﺪﻩ؟ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮔﻔﺘﻢ:ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﺸﮑﻮﮐﺶ رو ﺑﻬﻢ

دوﺧﺖ و ﻣﻦ ﺑﯿﺨﯿﺎل ﺷﻮﻧﻪ ﻫﺎم رو اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﺑﺎﻻ. ﺳﺮﯾﻊ ﺷﻠﻮارش رو ﭘﻮﺷﯿﺪ و دﮐﻤﻪ ﻫﺎش رو

ﺑﺴﺖ.ﭘﯿﺮاﻫﻨﺶ رو ﺑﺮداﺷﺖ و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﭘﻮﺷﯿﺪش ﮔﻔﺖ:از اﯾﻦ ﺟﺎﺗﮑﻮن ﻧﻤﯽ ﺧﻮری.ﻓﮑﺮ

ﻧﮑﻦ ﮐﺎرم ﺑﺎﻫﺎت ﺗﻤﻮم ﺷﺪﻩ.ﻧﻪ!ﻫﻨﻮز ﺑﺎﻫﺎت ﮐﺎر دارم ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ. ﺳﺮﯾﻊ ﭘﯿﺮاﻫﻨﺶ رو ﺗﻨﺶ

ﮐﺮد و دﮐﻤﻪ ﻫﺎش رو ﺑﺴﺘﻪ ﻧﺒﺴﺘﻪ رﻓﺖ ﺑﺎﻻ. ﺳﻮرن ﺑﭽﻪ ﻫﺎی ﻧﻮﭘﻮ اوﻣﺪﻩ ﺑﻮدن.ﻫﻤﻪ

ﺧﻼﻓﮑﺎرﻫﺎ رﻧﮓ ﺑﻪ رﺧﺴﺎرﻩ ﻧﺪاﺷﺘﻦ و داﺷﺘﻦ ﺑﺎ ﮔﭻ دﯾﻮار ﺧﻮدﺷﻮن رو اﺳﺘﺘﺎر ﻣﯽ ﮐﺮدن.ﻧﻤﯽ

ارزﯾﺪ رﯾﺴﮏ ﮐﻨﯿﻢ و ﻣﺎﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺸﻮن اﺳﻠﺤﻪ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ و ﺧﻮدﻣﻮن رو ﻟﻮ ﺑﺪﯾﻢ.ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﻣﻦ

و ﻣﺘﯿﻦ دو ﻧﻔﺮ ﺑﻮدﯾﻢ و اوﻧﺎ 8 ﻧﻔﺮ ﺑﻪ ﻋﻼوﻩ ی ﮐﻠﯽ ﺑﺎدﯾﮕﺎرد ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻩ آﻗﺎﯾﻮن ﺗﺸﺮﯾﻒ آوردﻩ

ﺑﻮدن و ﮐﻠﯽ ﻫﻢﻣﺤﺎﻓﻆ ﺧﻮد وﯾﻼ. ﻣﻨﻢ ﻗﯿﺎﻓﻪ ام رو ﻣﻀﻄﺮب ﻧﺸﻮن دادم. ﺳﻠﻄﺎﻧﯽ:ﭼﯽ

ﺷﺪﻩ؟ ﯾﮑﯽ از ﻣﺤﺎﻓﻆ ﻫﺎ ﮐﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮﻩ و داﺷﺖ از ﻻی ﭘﺮدﻩ ﺑﻪ ﺣﯿﺎط ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ

ﮐﺮد ﮔﻔﺖ:ﮔﯿﺮ اﻓﺘﺎدﯾﻢ.ﻧﯿﺮو وﯾﮋﻩ ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﻣﻮن ﮐﺮدﻩ. ﻓﺎﺿﻠﯽ:ﻫﻤﻪ اش ﺗﻘﺼﯿﺮ ﺷﻤﺎﺳﺖ

ﻣﻬﻨﺪس ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪﯾﻢ دﯾﮕﻪ ﻟﻮ رﻓﺘﯿﺪ و ﻣﻬﺮﻩ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺷﺪﯾﺪ ﻣﺤﺘﺸﻢ:ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﻬﺘﻮن

اﻋﺘﻤﺎد ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ. ﮐﺴﺮاﯾﯽ:ﻫﻤﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺷﻤﺎ ﮔﯿﺮ اﻓﺘﺎدﯾﻢ. ﻧﺎﺻﺮ ﺧﺎن:ﺑﻪ ﺟﺎی اﯾﻦ ﺣﺮف

ﻫﺎ ﻓﮑﺮ راﻩ ﭼﺎرﻩ ﺑﺎﺷﯿﺪ. دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ اوﻧﺠﺎ ﺑﻤﻮﻧﻢ ﺳﺮﯾﻊ دوﯾﺪم از در ﭘﺸﺘﯽ ﺑﺮم

ﻧﺎدرﺧﺎن:ﮐﺠﺎ ﺳﻮرن؟ ﺑﺎﯾﺪ ﻓﮑﺮ ﻓﺮار ﺑﺎﺷﯿﺪ واﯾﺴﺘﺎدﯾﺪ ﺣﺮف ﻣﯽ زﻧﯿﺪ؟ﻣﻦ رﻓﺘﻢ. دوﯾﺪم

ﺑﯿﺮون...اﺳﻠﺤﻪ ام دﺳﺘﻢ ﺑﻮد...ﭼﻤﺪ ﻧﻔﺮی ﺑﻬﻢ ﺷﻠﯿﮏ ﮐﺮدن ﮐﻪ ﺟﺎ ﺧﺎﻟﯽ دادم. ﻧﺎدری:ﻧﺰﻧﯿﺪ

ﺳﺮﮔﺮدﻩ دﺳﺘﯽ ﺑﺮاش ﺗﮑﻮن دادم و دوﯾﺪم ﺗﻮ ﺑﺎغ ﮐﻪ دﯾﺪم ﻣﺎﻧﯽ ﺳﺮﯾﻊ از اﻧﺒﺎری زد ﺑﯿﺮون.ﭘﺲ

ﺣﺪﺳﻢ درﺳﺖ ﺑﻮد ﻋﺴﻞ رو اوﻧﺠﺎ ﻗﺎﺋﻢ ﮐﺮدﻩ اﻣﺎ ﭼﺮا ﻧﺮﻓﺘﻪ؟ﯾﺎدش رﻓﺖ در رو ﻗﻔﻞ ﮐﻨﻪ داﺷﺖ

اوﻧﻮر ﺳﺮ و ﮔﻮش آب ﻣﯽ داد. ﺳﻮرن:ﻧﺎدری...ﻫﻤﻪ ﺷﻮن ﺗﻮﻫﺴﺘﻦ ﺑﺮﯾﺪ ﺗﻮ 23 ﻧﻔﺮان ﻫﻤﻪ

ﻣﺴﻠﺢ. ﻧﺎدری از اون ﺳﺮ ﺑﺎغ داد زد ﭼﺸﻢ ﻗﺮﺑﺎن. ﻫﻤﻪ ﻣﺤﺎﻓﻆ ﻫﺎی ﺗﻮی ﺣﯿﺎط ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪﻩ

ﺑﻮدن.ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻠﻔﺎت ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ. ﺑﺎ اﺣﺘﯿﺎط ﮐﻪ ﻣﺎﻧﯽ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﻪ

رﻓﺘﻢ داﺧﻞ اﻧﺒﺎری.ﺧﺪاﮐﻨﻪ ﻋﺴﻞ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺎﺷﻪ ﺻﺤﯿﺢ و ﺳﺎﻟﻤﻌﺴﻞ اﯾﻨﻘﺪر ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻣﯽ

ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﭙﺮ ﺑﭙﺮ ﮐﻨﻢ و ﺟﯿﻎ ﺑﮑﺸﻢ...ﮐﺎش ﺣﺪاﻗﻞ در و دوﺑﺎرﻩﻗﻔﻞ ﻧﻤﯽ ﮐﺮد ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺎﻻ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ

ﺑﻮد؟اون ﺻﺪای اﯾﺴﺖ اﯾﺴﺖ ﻣﺎل ﺑﺮو ﺑﭽﻪ ﻫﺎی ﻧﻮﭘﻮ ﺑﻮد...آخ ﺟﻮن ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ رﺳﯿﺪن...ﺧﺪارو ﺷﮑﺮ

ﮐﻪ ﺑﻼﯾﯽ ﺳﺮم ﻧﯿﺎورد ﻣﺎﻧﯽ ﻣﮕﺮﻧﻪ دﯾﮕﻪ اوﻣﺪﻧﺸﻮن ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﮐﺮد. ﺑﺎ ﺻﺪای ﮐﺴﯽ ﮐﻪ

ﺗﻮ راﻫﺮو ﻣﯽ دوﯾﺪ،ﻫﻤﻪ وﺟﻮدم رو ﮔﻮش ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﮐﯿﻪ؟ﺣﺘﻤﺎ ﻣﺎﻧﯽ ﻋﻮﺿﯽ ﺳﺮ و ﮔﻮش

آب دادﻩ و ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺗﺎ ﻧﮕﺮﻓﺘﻨﺶ ﯾﻪ ﺑﻼﯾﯽ ﺳﺮ ﻣﻦ ﺑﯿﺎرﻩ ﮐﻪ دﻟﺶ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﯾﻮﻗﺖ. ﺑﺎﺻﺪای ﯾﻪ آﺷﻨﺎ

دﻟﻢ ﮔﺮم ﺷﺪ. ﺳﻮرن:ﻋﺴﻞ.ﻋﺴـــــﻞ!ﺗﻮﮐﺠﺎﯾﯽ؟ ﺗﻮی راﻫﺮو ﻣﯽ دوﯾﺪ و ﻣﻦ رو ﺻﺪا ﻣﯽ

زد.ﺗﻤﺎم ﻧﯿﺮوﯾﯽ رو ﮐﻪ ﺑﺮم ﺑﺎﻗﯽ ﻣﻮﻧﺪﻩ ﺑﻮد ﺟﻤﻊ ﮐﺮدم و ﺻﺪاش زدم. -ﺳـــــــــﻮرن.ﺳﻮرن ﻣﻦ

اﯾﻨﺠﺎم. ﺳﻮرن:اﻻن ﻣﯿﺎم ﭘﯿﺸﺖ ﻫﻤﻮﻧﺠﺎ ﺑﻤﻮن. ﺻﺪای ﻧﻔﺲ ﻫﺎش رو از ﭘﺸﺖ در ﻣﯽ

ﺷﻨﯿﺪم.اﯾﻦ ﻧﻔﺲ ﻫﺎ دﻟﻢ رو ﮔﺮم ﻣﯽ ﮐﺮد.ﺧﺪاﯾﺎ دﻟﻢ ﭼﻘﺪر ﺑﺮاش ﺗﻨﮓ ﺷﺪﻩ...ﮐﺎش ﻫﺮ ﭼﻪ

زودﺗﺮ ﺑﯿﺎد ﺗﻮ و ﺑﺒﯿﻨﻤﺶ. ﺳﻮرن:ﻋﺴﻞ درو ﺑﺎز ﮐﻦ. ﻋﺴﻞ:ﻣﺎﻧﯽ درو ﻗﻔﻞ ﮐﺮدﻩ.ﺳﻮرن واﻗﻌﺎ ﺑﺎﻻ

ﭼﻪ ﺧﺒﺮﻩ؟ﭼﯽ ﺷﺪﻩ؟ ﺳﻮرن ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩ ﮔﻔﺖ:ﻫﻤﻪ ﭼﯽ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ.ﻫﻤﻪ رو ﮔﺮﻓﺘﻦ...دﯾﮕﻪ ﯾﻪ

!ﻧﻔﺲ راﺣﺖ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﻢ. ﻋﺴﻞ:ﺧﺪاﯾﺎ ﺷﮑﺮت!ﻧﺎدر وﻧﺎﺻﺮ ﻫﻢ ﮔﺮﻓﺘﯿﺪ؟ ﺳﻮرن:ﺑﻠﻪ ﺳﺮﮐﺎر ﺧﺎﻧﻮم

ﻫﻤﻪ رو ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺟﺰ اﯾﻦ ﻣﺎﻧﯽ ﮔﻮر ﺑﻪ ﮔﻮر ﺷﺪﻩ...ﮐﻪ از دﯾﺸﺐ ﺑﺎﺗﻮ ﻏﯿﺒﺶ زدﻩ...وﻟﯽ ﻧﺎراﺣﺖ

ﻧﺒﺎش اوﻧﻢ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﯾﻢ.ﻋﺴﻞ ﺑﺮو ﮐﻨﺎر ﻣﯽ ﺧﻮام در و ﺑﺸﮑﻨﻤﺶ. رﻓﺘﻢ ﻋﻘﺐ. ﺳﻮرن ﭼﻨﺪﺗﺎ

.ﺿﺮﺑﻪ ی ﺑﺰرگ ﺑﺎ ﭘﺎ ﺑﻪ در زد.اﻣﺎ درش ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮف ﻫﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﻟﮕﺪ ﺑﺎز ﺑﺸﻪ

ﺳﻮرن:ﻋﺴﻞ.ﺧﺎﻧﻮﻣﯽ ﺑﺮو ﯾﻪ ﮔﻮﺷﻪ واﺻﻼ ﺟﻠﻮی در ﻧﺒﺎش...اﯾﻨﻄﻮری در ﺑﺎز ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ﻣﯽ

ﺧﻮام ﺑﻪ ﻗﻔﻞ ﺷﻠﯿﮏ ﮐﻨﻢ.ﺑﺎﺷﻪ؟ﺑﺮو ﯾﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﺑﻬﺖ ﻧﺨﻮرﻩ ﻋﺴﻞ:ﺑﺎﺷﻪ ﺑﺎﺷﻪ رﻓﺘﻢ ﮐﻨﺎر و

ﺧﻮدم رو ﭼﺴﺒﻮﻧﺪم ﺑﻪ دﯾﻮار. دوب. در