ﺑﺎﺑﺎ ﻣﺠﺘﺒﯽ ﺳﻼ ﻡ
ﺑﺎﺑﺎ ﻣﺠﺘﺒﯽ ﺳﻼﻡ
ﺍﻣﯿﺪﻭﺍﺭﻡ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮﺏ ﺑﺎﺷﺪ. ﺣﺎﻝ ﻣﻦ ﺧﻮﺏ ﺍﺳﺖ، ﺧﻮﺏ ﺧﻮﺏ. ﯾﺎﺩﺵ ﺑﺨﯿﺮ! ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﮐﻪ ﻣﻬﺪ ﮐﻮﺩﮎ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﻣﻮﻗﻊ ﻇﻬﺮ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻟﻢ ﻣﯽ ﺁﻣﺪﯼ، ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﺒﺮ ﺁﻣﺪﻧﺖ ﺭﺍ ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺮﺑﯽﺍﻡ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽﺭﺳﺎﻧﺪ:
«ﺳﯿﺪﻩ ﺯﻫﺮﺍ ﻋﻠﻤﺪﺍﺭ! ﺑﯿﺎ ﺑﺎﺑﺎﺕ ﺁﻣﺪﻩ ﺩﻧﺒﺎﻟﺖ!»
ﻭ ﺗﻮ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﺭﺍﻩﭘﻠﻪ ﻣﻬﺪ ﮐﻮﺩﮎ ﻣﯽﻧﺸﺴﺘﯽ ﻭ ﻟﺤﻈﻪﺍﯼ ﺑﻌﺪ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺷﺖ ﺑﻮﺩﻡ. ﺍﻭﻝ ﻣﻘﻨﻌﻪ ﺳﻔﯿﺪﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﯽﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﺑﺎ ﺣﻮﺻﻠﻪﺍﯼ ﺑﻪﯾﺎﺩﻣﺎﻧﺪﻧﯽ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﺮﻡ ﻣﯽﮔﺬﺍﺷﺘﯽ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺑﻨﺪ ﮐﻔﺶﻫﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﻣﯽﺑﺴﺘﯽ ﻭ ﺩﺭ ﺁﺧﺮ، ﺩﺳﺖ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺎﻥ ﻫﻢ ﺑﻪﺳﻮﯼ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﯽﺁﻣﺪﯾﻢ.
ﺭﺍﺳﺘﯽ ﺑﺎﺑﺎ ﭼﻘﺪﺭ ﺧﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﻧﺎﻣﻪ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺑﺮﺍﯾﺖ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯼ ﺑﻠﻨﺪ ﺭﻭﺑﻪﺭﻭﯼ ﻋﮑﺲ ﺗﻮ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻥ ﻭ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ؛ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺁﺩﻡ ﺳﺒﮏ ﻣﯽﺷﻮﺩ.
ﺑﺎﺑﺎﯼ ﻋﺰﯾﺰ! ﺗﻮ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺩﻩ ﺍﯼ،ﺣﺘﯽ ﺣﺲ ﻧﺎﺏ ﮔﺮﯾﺴﺘﻦ ﺭﺍ. ﺑﯽ ﮔﻤﺎﻥ ﭼﯿﺰﯼ ﺩﺭﺁﻥ ﺳﻮﯼ ﺍﻓﻖ ﺩﯾﺪﻩ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻂ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻪ ﯼ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﯽ، ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﮕﻮ ﭼﻪ ﺷﻨﯿﺪﻩ ﺍﯼ ﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﺭﺍﺯ ﻋﺒﺎﺱ ﺑﯽ ﺩﺳﺖ ﭘﯽ ﺑﺮﺩﻩ ﺍﯼ؟
ﺍﯼ ﭘﺪﺭ ﻋﺰﯾﺰ! ﺍﯼ ﭘﺎﺭﻩ ﺩﻝ ﻣﻦ، ﯾﺎﺩ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﯼ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺟﯿﺮﻩ ﺑﻨﺪﯼ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﮐﻪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﻮﯼ..... ﺑﺎﻭﺭ ﮐﻦ ﻫﺮ ﮐﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺭﻭﻡ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﻝ ﺗﻨﮕﯽ ﻫﺎﯼ ﺗﻮﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻣﯽ ﺑﺮﻡ ﻭ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺍﻓﻖ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﺗﻮ ﻣﯽ ﻧﺸﯿﻨﻢ ﻭ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﯼ ﺑﺎﺯ ﻧﮕﺎﻫﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺧﻮﺩ ﺩﺳﺖ ﻫﺎﯼ ﺍﺷﮏ ﺁﻟﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺗﮑﺎﻥ ﻣﯽ ﺩﻫﻢ. ﻣﮕﺮ ﺷﻬﯿﺪﺍﻥ ﺑﺎ ﺗﻮ ﭼﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺩﺭﯾﻎ ﮐﺮﺩﯼ؟ ﺩﺍﻍ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﮐﺪﺍﻡ ﺍﻧﺪﻭﻩ، ﺗﺎﺏ ﻣﺎﻧﺪﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻮ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﭘﯽ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺭﺍﺯﯼ ﺑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﯼ ﮐﻪ ﮔﺎﻡ ﻫﺎﯾﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺧﺎﮎ ﺭﯾﺰﻫﺎ ﺑﺮﺩ؟ ﺗﻮ ﺑﺎ ﺑﺎﻝ ﮐﺪﺍﻡ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﯼ؟ ﺍﯼ ﻣﻨﺘﻬﺎﯼ ﺩﻝ ﺗﻨﮕﯽ ﻣﻦ! ﺍﯼ ﮐﺎﺵ ﺭﺍﺯ ﺳﮑﻮﺕ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪﻡ ﺍﯼ ﻧﻮﺣﻪ ﺧﻮﺍﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﺸﻖ! ﺍﯼ ﻧﻮﺭ ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﺍﯼ ﭘﺪﺭ ﻋﺰﯾﺰ.!
ﺳﯿﺪﻩ ﺯﻫﺮﺍ ﻋﻠﻤﺪﺍﺭ ـ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺷﻬﯿﺪ ﺣﺎﺝ ﺳﯿﺪ ﻣﺠﺘﺒﯽ ﻋﻠﻤﺪﺍﺭ
#شهدا
#شهید_سید_مجتبی_علمدار
#دلنوشته_فرزند_شهید
ﺍﻣﯿﺪﻭﺍﺭﻡ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮﺏ ﺑﺎﺷﺪ. ﺣﺎﻝ ﻣﻦ ﺧﻮﺏ ﺍﺳﺖ، ﺧﻮﺏ ﺧﻮﺏ. ﯾﺎﺩﺵ ﺑﺨﯿﺮ! ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﮐﻪ ﻣﻬﺪ ﮐﻮﺩﮎ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﻣﻮﻗﻊ ﻇﻬﺮ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻟﻢ ﻣﯽ ﺁﻣﺪﯼ، ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﺒﺮ ﺁﻣﺪﻧﺖ ﺭﺍ ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺮﺑﯽﺍﻡ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽﺭﺳﺎﻧﺪ:
«ﺳﯿﺪﻩ ﺯﻫﺮﺍ ﻋﻠﻤﺪﺍﺭ! ﺑﯿﺎ ﺑﺎﺑﺎﺕ ﺁﻣﺪﻩ ﺩﻧﺒﺎﻟﺖ!»
ﻭ ﺗﻮ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﺭﺍﻩﭘﻠﻪ ﻣﻬﺪ ﮐﻮﺩﮎ ﻣﯽﻧﺸﺴﺘﯽ ﻭ ﻟﺤﻈﻪﺍﯼ ﺑﻌﺪ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺷﺖ ﺑﻮﺩﻡ. ﺍﻭﻝ ﻣﻘﻨﻌﻪ ﺳﻔﯿﺪﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﯽﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﺑﺎ ﺣﻮﺻﻠﻪﺍﯼ ﺑﻪﯾﺎﺩﻣﺎﻧﺪﻧﯽ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﺮﻡ ﻣﯽﮔﺬﺍﺷﺘﯽ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺑﻨﺪ ﮐﻔﺶﻫﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﻣﯽﺑﺴﺘﯽ ﻭ ﺩﺭ ﺁﺧﺮ، ﺩﺳﺖ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺎﻥ ﻫﻢ ﺑﻪﺳﻮﯼ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﯽﺁﻣﺪﯾﻢ.
ﺭﺍﺳﺘﯽ ﺑﺎﺑﺎ ﭼﻘﺪﺭ ﺧﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﻧﺎﻣﻪ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺑﺮﺍﯾﺖ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯼ ﺑﻠﻨﺪ ﺭﻭﺑﻪﺭﻭﯼ ﻋﮑﺲ ﺗﻮ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻥ ﻭ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ؛ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺁﺩﻡ ﺳﺒﮏ ﻣﯽﺷﻮﺩ.
ﺑﺎﺑﺎﯼ ﻋﺰﯾﺰ! ﺗﻮ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺩﻩ ﺍﯼ،ﺣﺘﯽ ﺣﺲ ﻧﺎﺏ ﮔﺮﯾﺴﺘﻦ ﺭﺍ. ﺑﯽ ﮔﻤﺎﻥ ﭼﯿﺰﯼ ﺩﺭﺁﻥ ﺳﻮﯼ ﺍﻓﻖ ﺩﯾﺪﻩ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻂ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻪ ﯼ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﯽ، ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﮕﻮ ﭼﻪ ﺷﻨﯿﺪﻩ ﺍﯼ ﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﺭﺍﺯ ﻋﺒﺎﺱ ﺑﯽ ﺩﺳﺖ ﭘﯽ ﺑﺮﺩﻩ ﺍﯼ؟
ﺍﯼ ﭘﺪﺭ ﻋﺰﯾﺰ! ﺍﯼ ﭘﺎﺭﻩ ﺩﻝ ﻣﻦ، ﯾﺎﺩ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﯼ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺟﯿﺮﻩ ﺑﻨﺪﯼ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﮐﻪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﻮﯼ..... ﺑﺎﻭﺭ ﮐﻦ ﻫﺮ ﮐﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺭﻭﻡ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﻝ ﺗﻨﮕﯽ ﻫﺎﯼ ﺗﻮﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻣﯽ ﺑﺮﻡ ﻭ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺍﻓﻖ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﺗﻮ ﻣﯽ ﻧﺸﯿﻨﻢ ﻭ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﯼ ﺑﺎﺯ ﻧﮕﺎﻫﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺧﻮﺩ ﺩﺳﺖ ﻫﺎﯼ ﺍﺷﮏ ﺁﻟﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺗﮑﺎﻥ ﻣﯽ ﺩﻫﻢ. ﻣﮕﺮ ﺷﻬﯿﺪﺍﻥ ﺑﺎ ﺗﻮ ﭼﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺩﺭﯾﻎ ﮐﺮﺩﯼ؟ ﺩﺍﻍ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﮐﺪﺍﻡ ﺍﻧﺪﻭﻩ، ﺗﺎﺏ ﻣﺎﻧﺪﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻮ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﭘﯽ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺭﺍﺯﯼ ﺑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﯼ ﮐﻪ ﮔﺎﻡ ﻫﺎﯾﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺧﺎﮎ ﺭﯾﺰﻫﺎ ﺑﺮﺩ؟ ﺗﻮ ﺑﺎ ﺑﺎﻝ ﮐﺪﺍﻡ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﯼ؟ ﺍﯼ ﻣﻨﺘﻬﺎﯼ ﺩﻝ ﺗﻨﮕﯽ ﻣﻦ! ﺍﯼ ﮐﺎﺵ ﺭﺍﺯ ﺳﮑﻮﺕ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪﻡ ﺍﯼ ﻧﻮﺣﻪ ﺧﻮﺍﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﺸﻖ! ﺍﯼ ﻧﻮﺭ ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﺍﯼ ﭘﺪﺭ ﻋﺰﯾﺰ.!
ﺳﯿﺪﻩ ﺯﻫﺮﺍ ﻋﻠﻤﺪﺍﺭ ـ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺷﻬﯿﺪ ﺣﺎﺝ ﺳﯿﺪ ﻣﺠﺘﺒﯽ ﻋﻠﻤﺪﺍﺭ
#شهدا
#شهید_سید_مجتبی_علمدار
#دلنوشته_فرزند_شهید
۲.۰k
۰۹ اسفند ۱۳۹۳
دیدگاه ها (۱۳)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.