گاهی از بیچارگی حالِ خودمان طوفانی می شوم.
گاهی از بیچارگی حالِ خودمان طوفانی می شوم.
از این همه نیش و کنایه درمانده می شوم.
از فتوای این که تو نجیب و من یک گناهکارم به جنون می رسم.
از این همه حسادت که مُدام خنده ام را می دُزدد گریه ام می گیرد.
از این که دیوانه وار می خواهند عیب هایمان را بشمارند دق می کنم.
از این طعنه هایی که دل را می خراشند رنج می کشم.
از بدبینی هایی که شقیقه آدمیّت را هدف می گیرند می هراسم.
از نفهمیدن های عمیقشان می ترسم.
از این همه داغِ خودخواهی که بر پیشانی امان می گذارند می میرم.
عزیزمن! اگر حرفی هست رو در رو بگو ضعف هایمان را در کاسه نریز تا به دست این و آن دهی!
حواست باشد همه ی ما از جنس شریف انسانیم.
جسارت کن، چشم در چشم و کوبنده جوابمان را بده اما جانِ عزیزت
تیتر اول خبرهایمان نکن.
جلیقه آرامش را با زمزمه های در گوشی از ما نگیر.
عزیزدل! بفهم دنیای آدم ها کاملا با هم متفاوت است و لا به لای زندگی همه ما پُر از کلافگی است پُر از سخت گرفتن های دنیا و پُر از نقطه های دست نیافتنی است، ما نمی توانیم الگو باشیم.
إجالتاً تو خودت خوب و بی مانند باش، دومی نداشته باش، و دغدغه ی دیگرِ این روزهایمان نشو.
این به اصطلاح الطافت را ببوس و بگذار کنار، تا ما هم روی زانوی دنیا کمی خوش باشیم...
از این همه نیش و کنایه درمانده می شوم.
از فتوای این که تو نجیب و من یک گناهکارم به جنون می رسم.
از این همه حسادت که مُدام خنده ام را می دُزدد گریه ام می گیرد.
از این که دیوانه وار می خواهند عیب هایمان را بشمارند دق می کنم.
از این طعنه هایی که دل را می خراشند رنج می کشم.
از بدبینی هایی که شقیقه آدمیّت را هدف می گیرند می هراسم.
از نفهمیدن های عمیقشان می ترسم.
از این همه داغِ خودخواهی که بر پیشانی امان می گذارند می میرم.
عزیزمن! اگر حرفی هست رو در رو بگو ضعف هایمان را در کاسه نریز تا به دست این و آن دهی!
حواست باشد همه ی ما از جنس شریف انسانیم.
جسارت کن، چشم در چشم و کوبنده جوابمان را بده اما جانِ عزیزت
تیتر اول خبرهایمان نکن.
جلیقه آرامش را با زمزمه های در گوشی از ما نگیر.
عزیزدل! بفهم دنیای آدم ها کاملا با هم متفاوت است و لا به لای زندگی همه ما پُر از کلافگی است پُر از سخت گرفتن های دنیا و پُر از نقطه های دست نیافتنی است، ما نمی توانیم الگو باشیم.
إجالتاً تو خودت خوب و بی مانند باش، دومی نداشته باش، و دغدغه ی دیگرِ این روزهایمان نشو.
این به اصطلاح الطافت را ببوس و بگذار کنار، تا ما هم روی زانوی دنیا کمی خوش باشیم...
۶۰.۹k
۲۸ بهمن ۱۳۹۸
دیدگاه ها (۱۱)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.