گاهی به شدت حس می کنیم به کسی نیاز داریم که بهش تکیه کنیم

گاهی به شدت حس می کنیم به کسی نیاز داریم که بهش تکیه کنیم؛
.
یه قدرت قوی تر از خودمون؛
.
کسی شبیه چیزی که ، خودمون نداریم؛
.
یه آغوش گرم برای ترس هامون،
.
یه نگاه آرامش بخش برای دلهره هامون،
.
یه حرف اطمینان بخش برای اعتماد به نفس کوبیده شده مون،
.
ممکنه لحظه هایی از زندگیمون این حس رو داشته باشیم؛

ممکنه طرف مقابلمون رو پیدا کنیم و اون حس خاص رو ازش عاریه بگیریم؛
.
اما یه وقتایی هست که نمی تونیم اون شخصِ کاملِ پر کننده حفره های وجودی مون رو پیدا کنیم؛

تو اون لحظه شاید حس کنیم خرد شدیم ، شکستیم و دنیا با همه عظمتش جایی برای وجود نحیف مون نداره؛

اما این دید به دنیا میتونه حالمون رو بهتر کنه؟
اینکه هر وقت نیاز داشتیم باید منتظر یه قهرمان بشیم که بیاد و کمکمون کنه؟
.
گاهی به درختای یخ زده زمستون فکر می کنم!
عریان ، بی برگ ، بی همدم ، با دنیای سردی که دور تا دورشون رو گرفته؛
بعد به خودم میگم : چی میشه که خم نمیشن ، نمی شکنن ، نمی بازن؟ .
شاید برای فهمیدنش باید از خود درخت پرسید! .
یه بار خودتو بذار جای اون درخت یخ زده زمستونی ، چی میشه که دووم بیاری؟
.
فکر میکنم درختای زمستونی به این باور رسیدن که در نبود گرمای خورشید مجبورن به خودشون تکیه کنن ، به ریشه های قوی شون !
.
باید به این باور رسیده باشن که ورای این زمستون سرد و سوزنده ، بهاری هست با جوانه های سبز و میوه هایی پر بار .
.
🍃 《همانا در آفرینش آسمان ها و زمین نشانه های است برای خردمندان》🍃 سوره آل عمران آیه ۱۹۰
.
گاهی باید مثل یه درخت در چله زمستون قوی باشیم،
.
باید به داشته هامون باور داشته باشیم،
.
باید به ریشه هایی از جنس احساسات قوی که زیر خاک بی توجهی هامون مدفون شدن اعتماد کنیم.
.
باید به قوی بودن در زمستانِ یاس ها ، تنهایی ها ، نرسیدن ها ، شکست ها و ... ادامه بدیم کنار کسی یا بی حضورش!
.
این قوی بودن تنها راه آوردن بهار امید ها، رسیدن ها، موفقیت ها و گذر از تنهایی هاست.
.
.
پی نوشت :
منتظر نباشیم کسی بیاد دنیامون رو بسازه ، گاهی لازمه خودمون دست به کار شیم.