مثل یک کودک بد خواب که بازیچه شده

مثل یک کودک بد خواب که بازیچه شده
خسته ام خسته تر از آنکه بگویم چه شده
در خیالات بهم ریخته ی دور و برم
خیره بر هر چه شدم خاطره ای زد به سرم
می روم چشم ترم را به زیارت ببرم
تا از آن چشم نظر باز شکایت ببرم

ناممان منتسبش بود نمیدانستیم
جانمان در طلبش بود نمیدانستیم
خبر آمد همه جا شعر تو را میخواند
شعرمان ورد لبش بود نمیدانستیم

قول دادم برود از غزل آتی من
لطف کن حرف نزن قلب خیالاتی من
مشکلت با من و احوال پریشانم چیست ؟
قلب من تند نرو صبرکن آرام بایست
نفسم را به هوای نفسی تازه بگیر
قد عاشق شدنم را خودت اندازه بگیر
بخدا هیچ کسی مثل من آزرده نشد
مثل لب های تو انقدر ترک خورده نشد
هیچ کس مثل من از دست خودش شاکی نیست
از همین فاصله برگرد تو هم باکی نیست

فرق دارد دل من با دل تو عالمشان
در دهانم پر حرف است نمی گویمشان
به خودم سیلی سرخی زدم و دم نزدم
آن زمان که همه فریاد زدند از غم شان

پشت وابستگی ام هست دلیلی که نپرس
منم و تجربه ی طعم اصیلی که نپرس
حرف دل را که نباید بگذاری آخر
این چه چشمان شروریست که داری آخر ؟
چشم تو روی من غم زده شمشیر کشید
قلب من یاد تو افتاد فقط تیر کشید
حمله ی قرنیه ها را نپذیرم چه کنم ؟
من اگر دست تو را سخت نگیرم چه کنم ؟
هر چه من می کشم از این دل نامرد من است
این غزل ها همگی گوشه ای از درد من است