شب بود و با خمیازه ها بیدار بودم

شب بود و با خمیازه ها بیدار بودم
روی سر آیینه ها آوار بودم
در فکر سقف و یک طناب دار بودم
از زندگی در زندگی بیزار بودم
( وقتی که حتی سایه ام از من گذر کرد )

من‌ در تب تو ، تو تبِ اغیار داری
صدها ملیجک توی این دربار داری
هرگز نگفتی نیّت آزار داری
اصلن ندیدم روی دوشت مار داری
( دل را بنام عشق بازی ، کور و کَر کرد )

یک قرن تنهایی پس از یک آشنایی
سخت است پشت میله ها فکر رهایی
گویا ندارد زندگی بی غم صفایی
وقتی که عمری در نکاحِ دردهایی
( او ساقه هایم را علیه من تبر کرد)

اقبال‌ مان یخ بسته ، عمری در فریز است
هرگز ندانستم که چشم مرگ هیز است
من دیر فهمیدم که این دنیا مریض است
این زندگی همواره با ما در ستیز است
( چون حال من را مرگ دید از من حذر کرد )
#مرتضی_شاکری