ما آدمای برون گرا، یه دنیای کاملاً متفاوت با آدمای درون گ

ما آدمای برون گرا، یه دنیای کاملاً متفاوت با آدمای درون گرا داریم.
ما هرچی که باشیم رو میتونید تو یه نگاه بفهمین. ما با نگاهمون حرف میزنیم. نقاب نمیزنیم. ما یکیو دوست داشته باشیم لپامون گل میندازه، چشمامون برق میزنه. از صد متر اون ورتر میفهمین دلمون داره تالاپ تولوپ میکنه براش. جلوی احساساتمون رو
نمیگیریم.
سرکوبش نمیکنیم. از اونورم اگر از یکی بدمون بیاد، بازم همه میفهمن، فیلم بازی نمیکنیم. توروش قربون صدقش نمیریم. وانمود نمیکنیم که برامون مهمن و‌پشتشون یه چیز دیگه نمیگیم. ما برون گراها از اوناییم که ذوق کردن و خوشحالی و ناراحتی و عصبانیتمون رو نشون میدیم. مثلاً اگه اونی که دورادور دوسش داریم بیاد بهمون بگه «دوست دارم» میرقصیم، میچرخیم، میخونیم: "مژده دهید، مژده دهید یار پسندید مرا".
اگرم ناخوش احوال باشیم میخونیم «دلم گرفته‌ای دوست، هوای گریه با من...»
خلاصه که ما برون گراها مثل شیشه می‌مونیم...
هیچیزی رو نمیتونیم پنهون کنیم.