همینطور کــه حرف میزد بلندگو اعالم کرد: کشــتی نیمه نهائی

همینطور کــه حرف میزد بلندگو اعالم کرد: کشــتی نیمه نهائی وزن 74
کیلو آقایان هادی و تهرانی.
ابراهیم نگاهی به ســمت تشــک انداخت و نگاهی به سمت ما. چند لحظه
سکوت کرد و رفت سمت تشک.
ما هم حسابی داد میزدیم و تشویقش میکردیم .
مربــی ابراهیم مرتب داد میزد و میگفت که چه کاری بکن. ولی ابراهیم
فقط دفاع میکرد. نیــم نگاهی هم به ما میانداخت. مربی که خیلی عصبانی
شده بود داد زد: ابرام چرا کشتی نمیگیری؟ بزن دیگه.
ابراهیــم هم با یک فن زیبــا حریف را از روی زمین بلند کرد. بعد هم یک
دور چرخید و او را محکم به تشک کوبید. هنوز کشتی تمام نشده بود که از
جا بلند شد و از تشک خارج شد.
آن روز از دست ما خیلی عصبانی بود. فکر کردم از اینکه تعقیبش کردیم
ناراحت شده، وقتی در راه برگشت صحبت میکردیم گفت: آدم باید ورزش
را برای قوی شدن انجام بده، نه قهرمان شدن.
من هم اگه تو مسابقات شرکت میکنم میخوام فنون مختلف رو یاد بگیرم.
هدف دیگهای هم ندارم.
گفتم: مگه بده آدم قهرمان و مشهور بشه و همه بشناسنش؟!
بعد از چند لحظه سکوت گفت: هرکس ظرفیت مشهور شدن رو نداره، از
مشهور شدن مهمتر اینه که آدم بشیم.
آن روز ابراهیم به فینال رســید. اما قبل از مســابقه نهائــی، همراه ما به خانه
برگشت! او عم ًال ثابت کرد که رتبه و مقام برایش اهمیت ندارد. ابراهیم همیشه
جمله معروف امام راحل را میگفت: »ورزش نباید هدف زندگی شود.«