دلتنگ که باشی، صدای خنده هایت بلندتر ولی بی روح است.

دلتنگ که باشی، صدای خنده هایت بلندتر ولی بی روح است.
دلتنگ که باشی ، چشمهایت می دود، اما بی فروغ.
دلتنگ که باشی، یک دنیا حرف در دلت داری و کمتر حرف میزنی.
دلتنگ که باشی، بیقرار میشوی.
عجول میشوی.
دنیایت، سیاه و سفید میشود. درست مثل تلویزیون مبلی خونه مادربزرگ.
دلتنگ که باشی، دنیا برایت تنگ میشود.
امان از این دل کوچک،
که دنیای به این بزرگی حریفش نیست.

جواد نوری«آبان»