اولین باری که حس کردم دیگه زورم به دنیا نمیرسه

اولین باری که حس کردم دیگه زورم به دنیا نمیرسه
موهای فرفریِ مشکیم و که همدم تنهایی و عصبانیتام بودن و کوتاهِ کوتاه کردم.
آخه موهای فر انگار یه آرام بخشی دارن که اگه انگشتتو لای فراش بچرخونی آرومِ آروم میشی یه جورایی مثل اسپینر.
وقتی موهام و کوتاه کردم،
پدربزرگم باهام قهر کرد
پدرم عقیده داشت: با موهای بلند قشنگ تر بودم
و برادرم میگفت : شبیه پیززنای غرغروی دوست نداشتنی شدم.
این دنیام که اینقدر نامرده که اگه یه بار جلوش کوتاه بیای برای همیشه بازی و باختی و اون دست به کار میشه که از میدون به درت کنه ولی من توی شکستای بعدیم دیگه جرئت نکردم موهام و کوتاه کنم
و به جاش هربار که دلم از عالم و آدم میگیره، یه برس میگیرم دستم و اینقدر میکشمش رو موهام تا پیچ و تابش باز شه!
مهم نیست بعدش موهام پف میکنه و زشت میشه و دیگه کسی دوسشون نداره.
به خیالم میخوام غصه هایی که لا به لاش جا مونده بریزه پایین و تموم بشه اما زهی خیالِ باطل.
اینجوری فقط خودم میمونم و دنیا دنیا کلافگی با فرهایی که نیستن تا آرومم کنن.
لطفا با دخترای مو فرفری که موهاشون و صاف میکنن مهربون تر باشین.
لطفا.
#دنیا_کاف