سالها میگذرند از غمِ من

سالها میگذرند از غمِ من
غمِ نفرین شده ی ریشه شکن
و تو قد می کشی از تُربتِ من
تا نهایت ، تا اوج
کسی از یادِ منْ آگاه تو را میبیند
و تو را میپرسد :
ای که از خاکْ بُرون آمده ای
و سَر از اوجْ فَراتر داری
و فَراخ است تو را پیشانی
کِه تو را کاشته در گُلدانی؟
و کدامین چشمی
مَشکِ سیرابیِ توست؟
کَهکشان تو کدام است دراین خانه بِدوشی و گُسیل؟
باغبانت کیست
ای تازه به دورانْ گُلِ مَست!
و تو را شعری هست
مانده در بطنِ خیالت از دور
شعری از سَمت نگاه
شعری از هَجمه ی ناگاهِ دریغ
و تبسم هایی
مهربان تر از آب،
جُرعه ای شعر ببخش
و نگاهی از من
و بگو:
رفته تا شعر بِکارَد
در یاد
مردِ نیلوفریِ رویاها،
میزند بر گیسوت
گُلی از حسرتِ من
تا بگَردَند همه عالمیان دورِ سَرت چون خورشید!
ب.م