«..باز دست دادن قابل تحمل تر بود. اومد طرفم باهام مصافحه
«..باز دست دادن قابل تحمل تر بود. اومد طرفم باهام مصافحه کنه. خدای من. ناخودآگاه خودم رو جمع کردم ..»
قسمت ۱۸: اسم بی ارزش💥
از سفارت #ایران با من تماس گرفتن. گفتن موردی نداره اگر بخوام برای تحصیل به ایران برم. اما مراکز حوزوی فقط پذیرش #مسلمان دارن. صرفا اشخاصی پذیرش میشن که مبلغ‌های آینده جهان اسلام هستن. حتی اگر مایل باشم، میتونم برای آشنایی با اسلام، یه مدت مهمان اونها باشم، اما به عنوان یه طلبه، نه..
چند روزی روی این پیشنهادات فکر کردم. رهبر انقلاب ایران، طلبه بود. رهبر فعلی ایران هم طلبه بود. و هر دوی اونها به عنوان بزرگ ترین رهبرهای تاریخ جهان شناخته شده بودن. علی الخصوص بعد از شورش و جنگ داخلی ایران در سال 2009. هیچ سیاستمداری نبود که قدرت فکری و مدیریتی رهبر ایران رو، مستقیم یا غیر مستقیم ستایش نکنه. شخصی که طبق گفته اونها، تمام معادلات پیچیده‌شون رو برای نابودی، از بین برده بود. که اون هم طلبه بود.
خوب یا بد، من تصمیمم رو گرفته بودم. من باید و به هر قیمتی، طلبه میشدم.
من مسلمان شدم. دین داشتن یا نداشتن از نظر من هیچ فرقی نمیکرد. من قبلا هم مثلا مسیحی بودم. حالا چه فرقی میکرد. فقط اسم دین من عوض شده بود. اسمی که از نظر من، کوچک‌ترین ارزشی نداشت.
وسایلم رو جمع کردم و دفترم رو پس دادم. برگشتم خونه. دیدار خداحافظی. مادرم خیلی ناراحت بود و مدام گریه میکرد. دوری من براش سخت بود. میترسید رفتنم باعث بشه بیشتر از قبل، رنج و سختی رو تحمل کنم. اما حرف پدرم، چیز دیگه ای بود. من رو صدا زد بیرون. روی بالکن ساده خونه چوبی‌مون ایستاده بود.
_کوین! هر چند تو ثابت کردی پسر دانایی هستی اما بهتر نیست به جای ایران به امریکا بری؟ من وضع بومی‌ها و سیاه پوست‌های اونجا رو نمیدونم، اما شنیدم پر از سیاه پوست موفقه. حتی رئیس جمهورشون هم سیاه پوسته. اونجا شانس بیشتری برای زندگی کردن داری، حتی اگر بخوای برگردی هم..
تمام مدت که پدرم صحبت می کرد، من فقط گوش می دادم. حقیقت این بود که من دنبال چیز دیگه ای به ایران می اومدم. من به آینده ای نگاه میکردم که جرات به زبان آوردنش رو نداشتم. چیزی که ممکن بود به قیمت جان من تموم بشه.
هواپیما به زمین نشست. واقعا برای من صحنه عجیبی بود. زن هایی که تا چند لحظه قبل، با لباس های باز نشسته بودن، یهو عوض شدن. خیلی از دیدن این صحنه تعجب کردم. کوین، خودت رو آماده کن. مثل اینکه قراره به زودی چیزهای عجیب زیادی ببینی.
بعد از تحویل ساک و خروج از گمرک، اسم من رو از بلندگو صدا زدن. رفتم اطلاعات فرودگاه. چند نفر با لباس روحانی به استقبال من اومده بودن. رفتار اونها با من خیلی گرم و صمیمی بود. این رفتارشون من رو میترسوند. چرا با من اینطوری برخورد میکنن؟
نفر اولی، دستش رو برای دست دادن با من بلند کرد. با تمام وجود از این کار متنفر بودم. به همون اندازه که یه سفید از دست دادن با ما بدش می‌اومد و کراهت داشت. اما حالا هر کی به من میرسید میخواست باهام دست بده.
باز دست دادن قابل تحمل تر بود. اومد طرفم باهام مصافحه کنه. خدای من. ناخودآگاه خودم رو جمع کردم و یه قدم رفتم عقب. توی تصاویر و فیلم ها این رفتار رو دیده بودم. ترجیح می‌دادم بمیرم اما یه سفید رو بغل نکنم.
من توی #استرالیا از حق موکل‌های سفید زیادی دفاع کرده بودم. چون مظلوم واقع شده بودن. اما حقیقت این بود که از اولین روز حضورم در دادگاه، حس من نسبت به اونها به تنفر تبدیل شده بود و هرگز به صورت هیچکدوم لبخند نزده بودم. حالا هر بار که این‌ها با من صحبت میکردن بهم لبخند میزدن و من گیج میشدم. من که تا اون لحظه، از هیچ چیز، حتی مرگ نترسیده بودم. از دیدن لبخندهای اونها میترسیدم و نمیتونستم باهاشون ارتباط برقرار کنم. رفتار محبت آمیز از یک سفید؟
بالاخره به #قم رسیدیم. وارد محوطه که شدیم چشمم بین طلبه‌ها میدوید. با دیدن اولین سیاه پوست قلبم آروم شد. من توی اون دنیای سفید، تنها نبودم.
در زدیم و وارد اتاق نسبتا بزرگی شدیم. همه عین هم لباس پوشیده بودن. اصلا رده ها و درجه ها مشخص نبود. آقای نسبتا مسنی با دیدن من از جاش بلند شد. به طرف ما اومد و بهم سلام کرد. دستش رو برای دست دادن بلند کرد و برای مصافحه کردن اومد طرفم.
گریه ام گرفته بود که روحانی کناری. یواشکی با سر بهش اشاره کرد و اونم سریع، حالتش رو تغییر داد. به خیر گذشت.
زیرچشمی حواسم به همه چیز بود. غیر از اینکه من یه وکیل بودم که پایه درسیم، فلسفه و سیاست بود و همین من رو ریز بین و دقیق کرده بود، ورود به دنیای جدید هم، این دقت رو چند برابر میکرد.
با این وجود، هنوز بین حالت ها و رفتارهای اونها گیج بودم که اون آقا رو بهم معرفی کردن. رئیس اونجا بود. تا حالا هیچ رئیسی جلوی پای من بلند نشده بود. کم کم گیج
قسمت ۱۸: اسم بی ارزش💥
از سفارت #ایران با من تماس گرفتن. گفتن موردی نداره اگر بخوام برای تحصیل به ایران برم. اما مراکز حوزوی فقط پذیرش #مسلمان دارن. صرفا اشخاصی پذیرش میشن که مبلغ‌های آینده جهان اسلام هستن. حتی اگر مایل باشم، میتونم برای آشنایی با اسلام، یه مدت مهمان اونها باشم، اما به عنوان یه طلبه، نه..
چند روزی روی این پیشنهادات فکر کردم. رهبر انقلاب ایران، طلبه بود. رهبر فعلی ایران هم طلبه بود. و هر دوی اونها به عنوان بزرگ ترین رهبرهای تاریخ جهان شناخته شده بودن. علی الخصوص بعد از شورش و جنگ داخلی ایران در سال 2009. هیچ سیاستمداری نبود که قدرت فکری و مدیریتی رهبر ایران رو، مستقیم یا غیر مستقیم ستایش نکنه. شخصی که طبق گفته اونها، تمام معادلات پیچیده‌شون رو برای نابودی، از بین برده بود. که اون هم طلبه بود.
خوب یا بد، من تصمیمم رو گرفته بودم. من باید و به هر قیمتی، طلبه میشدم.
من مسلمان شدم. دین داشتن یا نداشتن از نظر من هیچ فرقی نمیکرد. من قبلا هم مثلا مسیحی بودم. حالا چه فرقی میکرد. فقط اسم دین من عوض شده بود. اسمی که از نظر من، کوچک‌ترین ارزشی نداشت.
وسایلم رو جمع کردم و دفترم رو پس دادم. برگشتم خونه. دیدار خداحافظی. مادرم خیلی ناراحت بود و مدام گریه میکرد. دوری من براش سخت بود. میترسید رفتنم باعث بشه بیشتر از قبل، رنج و سختی رو تحمل کنم. اما حرف پدرم، چیز دیگه ای بود. من رو صدا زد بیرون. روی بالکن ساده خونه چوبی‌مون ایستاده بود.
_کوین! هر چند تو ثابت کردی پسر دانایی هستی اما بهتر نیست به جای ایران به امریکا بری؟ من وضع بومی‌ها و سیاه پوست‌های اونجا رو نمیدونم، اما شنیدم پر از سیاه پوست موفقه. حتی رئیس جمهورشون هم سیاه پوسته. اونجا شانس بیشتری برای زندگی کردن داری، حتی اگر بخوای برگردی هم..
تمام مدت که پدرم صحبت می کرد، من فقط گوش می دادم. حقیقت این بود که من دنبال چیز دیگه ای به ایران می اومدم. من به آینده ای نگاه میکردم که جرات به زبان آوردنش رو نداشتم. چیزی که ممکن بود به قیمت جان من تموم بشه.
هواپیما به زمین نشست. واقعا برای من صحنه عجیبی بود. زن هایی که تا چند لحظه قبل، با لباس های باز نشسته بودن، یهو عوض شدن. خیلی از دیدن این صحنه تعجب کردم. کوین، خودت رو آماده کن. مثل اینکه قراره به زودی چیزهای عجیب زیادی ببینی.
بعد از تحویل ساک و خروج از گمرک، اسم من رو از بلندگو صدا زدن. رفتم اطلاعات فرودگاه. چند نفر با لباس روحانی به استقبال من اومده بودن. رفتار اونها با من خیلی گرم و صمیمی بود. این رفتارشون من رو میترسوند. چرا با من اینطوری برخورد میکنن؟
نفر اولی، دستش رو برای دست دادن با من بلند کرد. با تمام وجود از این کار متنفر بودم. به همون اندازه که یه سفید از دست دادن با ما بدش می‌اومد و کراهت داشت. اما حالا هر کی به من میرسید میخواست باهام دست بده.
باز دست دادن قابل تحمل تر بود. اومد طرفم باهام مصافحه کنه. خدای من. ناخودآگاه خودم رو جمع کردم و یه قدم رفتم عقب. توی تصاویر و فیلم ها این رفتار رو دیده بودم. ترجیح می‌دادم بمیرم اما یه سفید رو بغل نکنم.
من توی #استرالیا از حق موکل‌های سفید زیادی دفاع کرده بودم. چون مظلوم واقع شده بودن. اما حقیقت این بود که از اولین روز حضورم در دادگاه، حس من نسبت به اونها به تنفر تبدیل شده بود و هرگز به صورت هیچکدوم لبخند نزده بودم. حالا هر بار که این‌ها با من صحبت میکردن بهم لبخند میزدن و من گیج میشدم. من که تا اون لحظه، از هیچ چیز، حتی مرگ نترسیده بودم. از دیدن لبخندهای اونها میترسیدم و نمیتونستم باهاشون ارتباط برقرار کنم. رفتار محبت آمیز از یک سفید؟
بالاخره به #قم رسیدیم. وارد محوطه که شدیم چشمم بین طلبه‌ها میدوید. با دیدن اولین سیاه پوست قلبم آروم شد. من توی اون دنیای سفید، تنها نبودم.
در زدیم و وارد اتاق نسبتا بزرگی شدیم. همه عین هم لباس پوشیده بودن. اصلا رده ها و درجه ها مشخص نبود. آقای نسبتا مسنی با دیدن من از جاش بلند شد. به طرف ما اومد و بهم سلام کرد. دستش رو برای دست دادن بلند کرد و برای مصافحه کردن اومد طرفم.
گریه ام گرفته بود که روحانی کناری. یواشکی با سر بهش اشاره کرد و اونم سریع، حالتش رو تغییر داد. به خیر گذشت.
زیرچشمی حواسم به همه چیز بود. غیر از اینکه من یه وکیل بودم که پایه درسیم، فلسفه و سیاست بود و همین من رو ریز بین و دقیق کرده بود، ورود به دنیای جدید هم، این دقت رو چند برابر میکرد.
با این وجود، هنوز بین حالت ها و رفتارهای اونها گیج بودم که اون آقا رو بهم معرفی کردن. رئیس اونجا بود. تا حالا هیچ رئیسی جلوی پای من بلند نشده بود. کم کم گیج
۶.۲k
۰۴ دی ۱۳۹۷
دیدگاه ها (۳)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.