یادم نیست دقیقا چند سآله بودم!

یادم نیست دقیقا چند سآله بودم!
اما خوب یادمه عصر بود و مآمآ داشت موهآمو میبافت. بهم گفت: " تو مثلِ یه بوته گلِ سرخِ پر از خاری که همه از دور عطرت جذبشون میکنه، میان جلو و میخوان بچیننت اما خارت دستشون رو زخم میکنه و میکشن عقب، اما اون آدمآیی که واقعا بخوانت تلاششونو میکنن و هرجور شده میچیننت. اونوقته که عطرتو میتونن فقط برایِ خودشون داشته باشن."
یادم نیست چند سالم بود، اما این حرفش عجیب چسبید به مغزم و شد یجور استراتژی واسم...مخصوصا از یجایی به بعد خیلی بیشتر!
از یجایی به بعد آدما وقتی میخواستن از حریمِ سفیدِ معمولی ای که دور همه آدمآ هست و هرکسی میتونه ازش رد شه واردِ اون حریمِ رنگِ خاصِ هر آدم بشن، از یجایی به بعد که میخواستن واردِ اون هاله بنفش زندگیم بشن، بدترین اخلاق و بهونه هام رو براشون نمایش دادم!
درسته...استراتژی پر از ریسکیه!
خیلی خیلی از آدمآ دووم نمیارن و میرن عقب، حتی ممکنه خیلی عقب تر از اون هاله سفید اول!
اما آدمایی که میمونن ثابت میکنن خودشونو!
ثابت میکنن بهت که میتونی با خیالِ راحت علاقه و محبت قلبیتو به پاشون بریزی!
و همین بیشتر از رفتن بقیه آدما ارزش داره!
میخوام بهت بگم نترس... خودت باش، حتی گاهی خودِ خیلی بدت!
از ترس رفتن آدما نقش بازی نکن!
بزار بقیه خودشونو بهت ثابت کنن... اونموقع با خیال راحت و بدون واهمه نداشتنشون میتونی عاشقشون باشی!

#محیا_زند