عکاس ها آدم های عجیبی هستند یک شاخه گل رز برای خودشان میخ
عکاس ها آدم های عجیبی هستند یک شاخه گل رز برای خودشان میخرند و چپ و راست از آن عکس میگیرند و چاپ میکنند و به دیوار میزنند و می فروشند ...
درست مثل نویسنده ها که یک درد را مدام می نویسند در بیان ها و قالب های مختلف ، از دردهایشان آرایه می سازند و کتاب چاپ میکنند و دردهایشان را به دیوار وجودشان میزنند و می فروشند...
عکاس ها خیلی شبیه نویسنده هایند ...
یک درد بزرگ ، یک عشق یا یک راز خیالاتشان را پرورانده و به دنیایی بردتشان در قعر دریایی که حوض خانه مادر بزرگ است ،
به آسمانی که پشت بام خانه است و به کوه در حالی که پاهایشان از لبه بام آویزان است و حکم پرتگاه را دارد...
عکاس ها درست مثل نویسنده هایند
خطر را ، مرگ را، درد را، عشق را ، به جان خریده اند تا شاید کسی جایی آن ها را بیابد و پرده از اسرارشان بردارد...
درست مثل نویسنده ها که یک درد را مدام می نویسند در بیان ها و قالب های مختلف ، از دردهایشان آرایه می سازند و کتاب چاپ میکنند و دردهایشان را به دیوار وجودشان میزنند و می فروشند...
عکاس ها خیلی شبیه نویسنده هایند ...
یک درد بزرگ ، یک عشق یا یک راز خیالاتشان را پرورانده و به دنیایی بردتشان در قعر دریایی که حوض خانه مادر بزرگ است ،
به آسمانی که پشت بام خانه است و به کوه در حالی که پاهایشان از لبه بام آویزان است و حکم پرتگاه را دارد...
عکاس ها درست مثل نویسنده هایند
خطر را ، مرگ را، درد را، عشق را ، به جان خریده اند تا شاید کسی جایی آن ها را بیابد و پرده از اسرارشان بردارد...
۱.۲k
۲۲ تیر ۱۳۹۷
دیدگاه ها (۲)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.