باز فاجعه ای دیگر ...

باز فاجعه ای دیگر ...
و باز هم عزایی تازه بر پیکره ی زجر کشیده ی ایران ... !
خدایا ، کم آوردیم ...
خسته ایم از این #تسلیت هایِ تکراری و عزاهایِ تحمیلی ...
شانه هایِ مصیبت زده مان را بیش از این تابِ تحمل نیست ...
هنوز هم داغِ عزاهایِ قبلی بر تنِ احساسمان سنگینی می کند !
این داغِ تازه برایِ این ملتِ رنج کشیده بی انصافی نبود ؟!
آه ... که تمامِ جانم از این مصیبت می سوزد ...
این مردمِ سوخته در سیاهی و آتش ، پر از آرزو بودند ...
پر از امید بودند ...
قرار نبود به مقصد نرسند !
قرار نبود زنده زنده میانِ شعله های بی رحمِ زمانه بسوزند !
قرار نبود میانِ این همه عذاب و فلاکت ، لباسِ سیاه هم به تن کنیم !
خدایا !
شرایطمان را می بینی و سکوت می کنی ؟!
ما از خاورمیانه ی مظلوم ، صدایت می کنیم ،
فریادهایمان کجایِ جهانت سر به نیست می شود ؟!
که نه ، می شنوی ،
و نه برایمان کاری می کنی !!!
لعنت به طلایِ سیاهی که جز عذابش به ما نرسید !
لعنت به ثروتی که ما فقط طعمِ نکبتش را چشیدیم ...
ایرانِ عزیزم ؛
باز هم تسلیت !
باز هم تسلیت !!!
باز هم تسلیت .... !!!
ما را ببخش که غیر از غم و اندوه ، برای تو چیزی نداشتیم ...
ما را ببخش که می زنند و فقط گریه می کنیم ،
که ستم می کنند و فقط سکوت می کنیم ،
که می کشند و فقط می میریم ... !
ما را ببخش که ملتِ مظلومی هستیم ...
خدایا ،
معجزه هایت را برایِ کجا کنار گذاشته ای ؟!
مردم کشورم را دریاب !
صبری برای این دل هایِ داغدار نمانده ...