ﺣﺴﯿﻦ ﺩﻫﺒﺎﺷﯽ
#ﺣﺴﯿﻦ_ﺩﻫﺒﺎﺷﯽ
ﺩﺭﺁﻣﺪﯼ ﺑﺮ ﺧﺸﻢ ﻭ ﻏﺮﻭﺭ ﻭ ﻫﯿﺎﻫﻮ ﻭ ﺑﺎﻗﯽ ﻗﻀﺎﯾﺎ ِ: ﺩﻭﺳﺖِ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﻋﺰﯾﺰﻡ ﺣﻀﺮﺕِ ﻋﻠﯽ ﺁﻗﺎﯼِ ﺩﺭﺳﺘﮕﺎﺭ ﺑﻪ ﺗﺎﺯﮔﯽ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯿﮑﺮﺩﻧﺪ ﯾﮑﺒﺎﺭ ﺍﺯ ﺟﻨﺎﺏِ ﺁﯾﺖ ﺍﻟﻠﻪ ﺑﺎﻗﺮﯼِ ﮐﻨﯽ ﭘُﺮﺳﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮐﻪ :« ﻓﻼﻧﯽ! ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻫﺴﺘﻢ! ﭼﻪ ﮐُﻨﻢ؟ » ﻭ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮐُﻠّﯽ ﺁﯾﻪ ﻭ ﺣﺪﯾﺚ ﻭ ﺍﻧﺪﺭﺯ ﻭ ﺷﻌﺮ ﻭ ﺍﯾﻨﻬﺎ ﺷﻨﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺍﻧﺪﺭﺍﺣﻮﺍﻻﺕِ ﻏﺮﻭﺭ ﻭ ﭼﻨﺪﺑﺎﺭﯼ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺭﻓﯿﻖِ ﻣﺎ ﯾﺎﺩﺁﻭﺭ ﺷُﺪﻩ ﺑﻮﺩ
ﮐﻪ « ﺣﺎﺝ ﺁﻗﺎ ! ﺑﻨﺪﻩ « ﺧﺸﻢ» ﺭﺍ ﻋﺮﺽ ﮐﺮﺩﻡ ﻧﻪ ﻏﺮﻭﺭ ﺭﺍ ﺍﯾﺸﺎﻥ ﺑﺎﺯ ﺑﺎ ﺩﺳﺖ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﯾﻌﻨﯽ ﺳﺎﮐﺖ ﺷﻮ ! ﻭ ﮔﻮﺵ ﮐﻦ!...ﺑﺎﺭﯼ ﻭ ﺟﻠﺴﻪ ﺑﻪ ﺁﺧﺮ ﺭﺳﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻣّﺎ ﺷﯿﺦِ ﻣﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭ ﺑﺎﺏِ ﻏﺮﻭﺭ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﯽ ﺁﻧﮑﻪ ﮐﻠﻤﻪ ﺍﯼ ﺩﺭ ﺑﺎﺏِ ﺧﺸﻢ ﺑﮕﻮﯾﺪ ﻭ ﺑﻌﺪﺗﺮﻫﺎ ﺍﯾﻦ
ﺩﻭﺳﺖِ ﻣﺎ ﺩﯾﺪﻩ ﻭ ﻓﻬﻤﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻋﺠﺐ... ﮐﻪ ﭼﻪ ﺭﺍﺳﺖ ﭘﯿﺮﻣﺮﺩ ! ﮔﻔﺘﻪ ﻭ ﺍﺻﻼ ﻫﻤﻪﺀ ﺭﺫﺍﯾﻞِ ﺁﺩﻣﯽ ﺗﻘﺼﯿﺮِ ﻏﺮﻭﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﮔﺎﻩ
ﭼﻪ ﺑﻪ ﺳُﺮﻋﺖ ﺁﺗﺸﯽ ﻣﺰﺍﺝ ﻭ ﺗُﻨﺪﺧﻮ ﻣﯿﺸﻮﯾﻢ ﻧﯿﺰ ﺣﺎﻻ ﺻﺎﺣﺐِ ﺍﯾﻦ ﻗﻠﻢ ﻣﯿﺒﯿﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺧﻂِ ﺯﺭ ﻭ ﺑﺮ ﺍﺭﯾﮑﻪﺀ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻨﻮﯾﺴﻨﺪ ﺍﯾﻦ ﻓﺮﻣﺎﯾﺶِ ﺟﻨﺎﺏِ ﺑﺎﻗﺮﯼِ ﮐﻨﯽ ﺭﺍ ﻭ ﺣﺘّﯽ ﺭﺍﺯِ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻭ ﺩﺭ ﮐﻤﺘﺮ ﺍﺯ ﺳﻪ ﺳﺎﻝ
ﺩﻭﻟﺘﯽ ﺍﺯ ﭼﺸﻢ ﻣﯽ ﺍﻓﺘﺪ ﻭ ﺍُﻣﯿﺪﯼ ﻧﺎﺍُﻣﯿﺪ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺗﺪﺑﯿﺮﯼ ﺧﺪﺍﯼِ ﻧﺎﮐﺮﺩﻩ ﺑﺪﻝ ﺑﻪ ﺑﯽ ﺗﺪﺑﯿﺮﯼ ﻧﻬﻔﺘﻪ ﺩﺭ ﺩﻝِ ﻫﻤﯿﻦ « ﻏُﺮﻭﺭ» ﺍﺳﺖ ﻭ ﺳﺮﺍﻻﺳﺮﺍﺭِ ﻧﺎﻓﺮﺟﺎﻣﯽِ ﺩﺭ ﺑﺮﺟﺎﻡ ﻭ ﺭﮐﻮﺩ ﺩﺭ ﺭﺯﻕِ ﺣﻼﻝ ﻭ ﺳﻔﺮﻩ ﻫﺎﯾﯽ ﻫﺮﺩﻡ ﺧﺎﻟﯽ ﺗﺮ ﻭ ﺳﺮﺧﻮﺭﺩﮔﯽ ﺍﻫﻞِ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻭ ﻫُﻨﺮ ﻭ ﺑﯽ ﻋﻨﺎﯾﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﺤﺮﻭﻣﺎﻥ ﻭ ﺟﻮﺍﻧﺎﻧﯽ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺭﻭﺯ ﮔﺮﯾﺰﭘﺎﺗﺮ ﻭ ﮐﻢ ﻃﺎﻗﺘﯽ ﻣُﺴﺮﯼ ﺩﺭ ﺗﻌﺎﻣﻞ ﺑﺎ ﻣُﻨﺘﻘﺪﺍﻥ ﻭ ﺍﻟﯽ ﺁﺧﺮ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﺑﺎﯾﺪ ﺩﺭ ﭼﮕﺎﻟﯽِ ﻏﻦ ﯾﺸُﺪﻩﺀ ﺍﻧﺒﻮﻩِ ﻏﺮﻭﺭ ﻭ ﺗﮑﺒّﺮ ﻭ ﺗﺒﺨﺘﺮ ﻭ ﺗﻔﺮﻋﻦ ﻭ ﺍﺯﺧﻮﺩ ﺭﺿﺎﯾﺘﻤﻨﺪﯼ ﻭ ﺑُﺮﺝِ ﻋﺎﺟﻨﺸﯿﻨﯽ ﻭ ﺩﻣﺎﻍ ﺳﺮﺑﺎﻻﯾﯽ ﻭ ﺍﻋﻠﯿﺤﻀﺮﺗﯽِ ﺑﺮﺧﯽ ﻫﻤﮑﺎﺭﺍﻥِ #ﺩﻟﺒﺴﺘﻪ ﺭﯾﺎﺳﺖ ﺟُﻤﻬﻮﺭِ ﻋﺰﯾﺰﻣﺎﻥ ﯾﺎﻓﺘﻢ
ﻣﺸﻬﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺣﺘّﯽ ﺩﺭﺧﺖ ﻫﺮﭼﻪ ﭘُﺮﺣﺎﺻﻠﺘﺮ ﻻﺟﺮﻡ ﺑﺎ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﺳﺮﺑﻪ ﺯﯾﺮﺗﺮ ﻭ ﺍُﻓﺘﺎﺩﻩ ﺗﺮ ﻭ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﮔﻤﺎﻥ ﮐُﻨﯽ ﮐﻪ ﮔﺮﺩﻥ ﻓﺮﺍﺯﯼِ ﺷﺎﺥِ ﺷﻤﺸﺎﺩﻫﺎﯼِ
ﺩﻭﻟﺖِ ﯾﺎﺯﺩﻫﻢ ﻫﻤﭽﻮ ﺳﺮﻭ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﯼِ ﺁﺯﺍﺩﮔﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﭼﻮﻥ ﻧﯿﮏ ﻧﻈﺮ ﮐﻨﯽ ﺍﺯ ﺑﯽ ﺑﺮﮒ ﻭ ﺑﺎﺭﯼ ﺍﺳﺖ
ﺩﺭﺁﻣﺪﯼ ﺑﺮ ﺧﺸﻢ ﻭ ﻏﺮﻭﺭ ﻭ ﻫﯿﺎﻫﻮ ﻭ ﺑﺎﻗﯽ ﻗﻀﺎﯾﺎ ِ: ﺩﻭﺳﺖِ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﻋﺰﯾﺰﻡ ﺣﻀﺮﺕِ ﻋﻠﯽ ﺁﻗﺎﯼِ ﺩﺭﺳﺘﮕﺎﺭ ﺑﻪ ﺗﺎﺯﮔﯽ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯿﮑﺮﺩﻧﺪ ﯾﮑﺒﺎﺭ ﺍﺯ ﺟﻨﺎﺏِ ﺁﯾﺖ ﺍﻟﻠﻪ ﺑﺎﻗﺮﯼِ ﮐﻨﯽ ﭘُﺮﺳﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮐﻪ :« ﻓﻼﻧﯽ! ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻫﺴﺘﻢ! ﭼﻪ ﮐُﻨﻢ؟ » ﻭ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮐُﻠّﯽ ﺁﯾﻪ ﻭ ﺣﺪﯾﺚ ﻭ ﺍﻧﺪﺭﺯ ﻭ ﺷﻌﺮ ﻭ ﺍﯾﻨﻬﺎ ﺷﻨﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺍﻧﺪﺭﺍﺣﻮﺍﻻﺕِ ﻏﺮﻭﺭ ﻭ ﭼﻨﺪﺑﺎﺭﯼ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺭﻓﯿﻖِ ﻣﺎ ﯾﺎﺩﺁﻭﺭ ﺷُﺪﻩ ﺑﻮﺩ
ﮐﻪ « ﺣﺎﺝ ﺁﻗﺎ ! ﺑﻨﺪﻩ « ﺧﺸﻢ» ﺭﺍ ﻋﺮﺽ ﮐﺮﺩﻡ ﻧﻪ ﻏﺮﻭﺭ ﺭﺍ ﺍﯾﺸﺎﻥ ﺑﺎﺯ ﺑﺎ ﺩﺳﺖ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﯾﻌﻨﯽ ﺳﺎﮐﺖ ﺷﻮ ! ﻭ ﮔﻮﺵ ﮐﻦ!...ﺑﺎﺭﯼ ﻭ ﺟﻠﺴﻪ ﺑﻪ ﺁﺧﺮ ﺭﺳﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻣّﺎ ﺷﯿﺦِ ﻣﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭ ﺑﺎﺏِ ﻏﺮﻭﺭ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﯽ ﺁﻧﮑﻪ ﮐﻠﻤﻪ ﺍﯼ ﺩﺭ ﺑﺎﺏِ ﺧﺸﻢ ﺑﮕﻮﯾﺪ ﻭ ﺑﻌﺪﺗﺮﻫﺎ ﺍﯾﻦ
ﺩﻭﺳﺖِ ﻣﺎ ﺩﯾﺪﻩ ﻭ ﻓﻬﻤﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻋﺠﺐ... ﮐﻪ ﭼﻪ ﺭﺍﺳﺖ ﭘﯿﺮﻣﺮﺩ ! ﮔﻔﺘﻪ ﻭ ﺍﺻﻼ ﻫﻤﻪﺀ ﺭﺫﺍﯾﻞِ ﺁﺩﻣﯽ ﺗﻘﺼﯿﺮِ ﻏﺮﻭﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﮔﺎﻩ
ﭼﻪ ﺑﻪ ﺳُﺮﻋﺖ ﺁﺗﺸﯽ ﻣﺰﺍﺝ ﻭ ﺗُﻨﺪﺧﻮ ﻣﯿﺸﻮﯾﻢ ﻧﯿﺰ ﺣﺎﻻ ﺻﺎﺣﺐِ ﺍﯾﻦ ﻗﻠﻢ ﻣﯿﺒﯿﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺧﻂِ ﺯﺭ ﻭ ﺑﺮ ﺍﺭﯾﮑﻪﺀ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻨﻮﯾﺴﻨﺪ ﺍﯾﻦ ﻓﺮﻣﺎﯾﺶِ ﺟﻨﺎﺏِ ﺑﺎﻗﺮﯼِ ﮐﻨﯽ ﺭﺍ ﻭ ﺣﺘّﯽ ﺭﺍﺯِ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻭ ﺩﺭ ﮐﻤﺘﺮ ﺍﺯ ﺳﻪ ﺳﺎﻝ
ﺩﻭﻟﺘﯽ ﺍﺯ ﭼﺸﻢ ﻣﯽ ﺍﻓﺘﺪ ﻭ ﺍُﻣﯿﺪﯼ ﻧﺎﺍُﻣﯿﺪ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺗﺪﺑﯿﺮﯼ ﺧﺪﺍﯼِ ﻧﺎﮐﺮﺩﻩ ﺑﺪﻝ ﺑﻪ ﺑﯽ ﺗﺪﺑﯿﺮﯼ ﻧﻬﻔﺘﻪ ﺩﺭ ﺩﻝِ ﻫﻤﯿﻦ « ﻏُﺮﻭﺭ» ﺍﺳﺖ ﻭ ﺳﺮﺍﻻﺳﺮﺍﺭِ ﻧﺎﻓﺮﺟﺎﻣﯽِ ﺩﺭ ﺑﺮﺟﺎﻡ ﻭ ﺭﮐﻮﺩ ﺩﺭ ﺭﺯﻕِ ﺣﻼﻝ ﻭ ﺳﻔﺮﻩ ﻫﺎﯾﯽ ﻫﺮﺩﻡ ﺧﺎﻟﯽ ﺗﺮ ﻭ ﺳﺮﺧﻮﺭﺩﮔﯽ ﺍﻫﻞِ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻭ ﻫُﻨﺮ ﻭ ﺑﯽ ﻋﻨﺎﯾﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﺤﺮﻭﻣﺎﻥ ﻭ ﺟﻮﺍﻧﺎﻧﯽ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺭﻭﺯ ﮔﺮﯾﺰﭘﺎﺗﺮ ﻭ ﮐﻢ ﻃﺎﻗﺘﯽ ﻣُﺴﺮﯼ ﺩﺭ ﺗﻌﺎﻣﻞ ﺑﺎ ﻣُﻨﺘﻘﺪﺍﻥ ﻭ ﺍﻟﯽ ﺁﺧﺮ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﺑﺎﯾﺪ ﺩﺭ ﭼﮕﺎﻟﯽِ ﻏﻦ ﯾﺸُﺪﻩﺀ ﺍﻧﺒﻮﻩِ ﻏﺮﻭﺭ ﻭ ﺗﮑﺒّﺮ ﻭ ﺗﺒﺨﺘﺮ ﻭ ﺗﻔﺮﻋﻦ ﻭ ﺍﺯﺧﻮﺩ ﺭﺿﺎﯾﺘﻤﻨﺪﯼ ﻭ ﺑُﺮﺝِ ﻋﺎﺟﻨﺸﯿﻨﯽ ﻭ ﺩﻣﺎﻍ ﺳﺮﺑﺎﻻﯾﯽ ﻭ ﺍﻋﻠﯿﺤﻀﺮﺗﯽِ ﺑﺮﺧﯽ ﻫﻤﮑﺎﺭﺍﻥِ #ﺩﻟﺒﺴﺘﻪ ﺭﯾﺎﺳﺖ ﺟُﻤﻬﻮﺭِ ﻋﺰﯾﺰﻣﺎﻥ ﯾﺎﻓﺘﻢ
ﻣﺸﻬﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺣﺘّﯽ ﺩﺭﺧﺖ ﻫﺮﭼﻪ ﭘُﺮﺣﺎﺻﻠﺘﺮ ﻻﺟﺮﻡ ﺑﺎ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﺳﺮﺑﻪ ﺯﯾﺮﺗﺮ ﻭ ﺍُﻓﺘﺎﺩﻩ ﺗﺮ ﻭ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﮔﻤﺎﻥ ﮐُﻨﯽ ﮐﻪ ﮔﺮﺩﻥ ﻓﺮﺍﺯﯼِ ﺷﺎﺥِ ﺷﻤﺸﺎﺩﻫﺎﯼِ
ﺩﻭﻟﺖِ ﯾﺎﺯﺩﻫﻢ ﻫﻤﭽﻮ ﺳﺮﻭ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﯼِ ﺁﺯﺍﺩﮔﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﭼﻮﻥ ﻧﯿﮏ ﻧﻈﺮ ﮐﻨﯽ ﺍﺯ ﺑﯽ ﺑﺮﮒ ﻭ ﺑﺎﺭﯼ ﺍﺳﺖ
۳۲۶
۲۹ اردیبهشت ۱۳۹۵
دیدگاه ها (۵)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.