ﮔﻨﺪ ﺯﺩﯾﻢ!... ﺑﺎ ﺩﯾﺪﻥ ﺁﻥ ﻓﯿﻠﻢ ﻫﺎ ﻭ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﺁﻥ ﮐﺘﺎﺏ ﻫﺎ ﻭ ﺷﻌﺮ

ﮔﻨﺪ ﺯﺩﯾﻢ!... ﺑﺎ ﺩﯾﺪﻥ ﺁﻥ ﻓﯿﻠﻢ ﻫﺎ ﻭ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﺁﻥ ﮐﺘﺎﺏ ﻫﺎ ﻭ ﺷﻌﺮﻫﺎ...
ﻣﺎ ﮔﻨﺪ ﺯﺩﯾﻢ ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪﻥ ﺳﺘﺎﺭ ﻭ ﻓﺮﻫﺎﺩ ﻭ ﺩﺍﺭﯾﻮﺵ ﻭ ﮔﻮﮔﻮﺵ ﻭ ﺍﺑﯽ ﻭ ﻓﺮﻭﻏﯽ...
ﺑﺎ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﺎ ﺭﻭﯾﺎﯼ ﺳﯿﻨﺪﺭﻻ‌ ﻭ ﺯﯾﺒﺎﯼ ﺧﻔﺘﻪ... ﺑﺎ ﻣﺼﺪﻕ ﻭ ﺷﺎﻣﻠﻮ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﻭ ﭘﺪﺭﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﻭ ﺩﺯﯾﺮﻩ ﻭ ﺑﺮﺑﺎﺩﺭﻓﺘﻪ ﺩﯾﺪﻥ...
ﻣﺎ ﻫﺮ ﮐﺎﺭﯼ ﮐﻪ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻏﻠﻂ ﮐﺮﺩﯾﻢ!...
ﺩﻩ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺳﻦ ﺷﻌﺮ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﻧﯿﺴﺖ.
ﺩﻩ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺳﻦ ﺷﻨﯿﺪﻥ ﺁﻟﺒﻮﻡ "ﺳﻼ‌ﻡ ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻆ" ﺍﺯ ﺣﺴﯿﻦ ﭘﻨﺎﻫﯽ ﻧﯿﺴﺖ،
ﺍﺻﻼ‌ ﻫﯿﭻ ﺳﻨﯽ ﺳﻦِ ﺷﻌﺮ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﻧﯿﺴﺖ!...
ﻣﻦ ﺍﮔﺮ ﺧﺪﺍ ﻣﯽ ﺷﺪﻡ "ﺷﻌﺮ" ﺭﺍ ﺧﻠﻖ ﻧﻤﯽ ﮐﺮﺩﻡ!...
ﻣﺎ ﮔﻨﺪ ﺯﺩﯾﻢ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺎﻧﺪﯾﻢ!... ﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺩﻭ ﺟﺎﻧﺒﻪ ﮔﻨﺪ ﺯﺩﯾﻢ:
ﻣﺎ ﺍﺯ ﯾﮏ ﻃﺮﻑ ﺑﯽ ﺁﻧﮑﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﻫﯿﭻ ﻣﺮﺩﯼ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﺩﯾﺪﻩ ﺑﺎﺷﯿﻢ
ﻓﺎﺯ ﺷﮑﺴﺖ ﻭ ﺷﻌﺮ ﻭ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻭ ﺍﺷﮏ ﻭ ﻋﺸﻖ ﻭ ﺧﻮﺩﮐﺸﯽ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﯿﻢ
ﻭ ﺩﺭ ﻓﯿﻠﻢ ﻫﺎﯼ ﺳﯿﺎﻩ ﻭ ﺳﻔﯿﺪ ﺩﯾﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﺭﻭﺩِ ﺳﯿﺎﻫﯽ ﺍﺯ ﺭﺩِ ﺭﯾﻤﻞ ﺑﺮ ﮔﻮﻧﻪ
ﻫﺎﯼ ﺯﻧﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭘﺮﺩﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﯾﮏ ﻃﺮﻑ ﺩﯾﮕﺮ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮﺩﯾﻢ
ﮐﺴﯽ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﯾﮏ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮐﻮﭼﮏ ﯾﺎ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﻃﺮﺯ ﺧﻢ ﺷﺪﻥ ﺳﺎﺩﻩ ﯼ ﻣﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﭼﯿﺪﻥ ﯾﮏ ﺷﺎﺧﻪ ﮔﻞ ﺷﻮﺩ
ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﻋﻤﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺎﯼ ﻫﻤﺎﻥ ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﯾﺰﺩ ﻭ ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﺑﺎ ﺟﻌﺒﻪ ﯼ ﻣﺨﻤﻞ ﺳﺮﻣﻪ ﺍﯼ ﻧﺎﻏﺎﻓﻞ ﺟﻠﻮﯼ ﭘﺎﯾﻤﺎﻥ ﺯﺍﻧﻮ ﺑﺰﻧﺪ...،
ﻣﺎ ﺩﻭ ﺟﺎﻧﺒﻪ ﻏﻠﻂ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﺑﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ ﮐﻪ ﺩﯾﺪﯾﻢ، ﻫﺮﭼﻪ ﮐﻪ ﺷﻨﯿﺪﯾﻢ ﻭ ﺧﻮﺍﻧﺪﯾﻢ...
ﺍﺻﻼ‌ ﺑﺎﯾﺪ ﯾﮑﺴﺮﻩ ﻓﯿﻠﻢ ﻫﺎﯼ ﻫﻨﺪﯼ ﻣﯽ ﺩﯾﺪﯾﻢ، ﺑﺎﯾﺪ ﺯﻥ ﻫﺎ ﻣﯽ ﭼﺮﺧﯿﺪﻧﺪ ﻭ ﻣﯽ ﺭﻗﺼﯿﺪﻧﺪ ﻭ ﻫﯿﭻ ﺯﻧﯽ ﻣﯿﺎﻥ ﺩﻭﺩ ﻭ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻤﯽ ﻣﺎﻧﺪ،
ﺑﺎﯾﺪ ﺩﺳﺖ ﺁﺧﺮ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺭﺳﯿﺪﻧﺪ؛ ﻭ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﺯ "ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻫﺎﯼ ﻣﻦ ﻭ ﺑﺎﺑﺎﻡ" ﻭ ﻧﻬﺎﯾﺘﺎ "ﻫﺮﯼ ﭘﺎﺗﺮ" ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﺪﯾﻢ...
ﻣﺎ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪﻥ ﺷﮑﺴﺖ ﺧﻮﺭﺩﯾﻢ! ﻫﯿﭻ ﺳﻨﯽ ﺳﻦ ﺷﻌﺮ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﻧﯿﺴﺖ.